In de trailer van de film American Beauty worden beelden van een gemiddeld Amerikaans gezin afgewisseld met de mantra ‘look closer’. Kijk nog eens goed. Wie zijn zij? Dit zijn ‘ordinary people’ die hun doorsnee levens zat zijn. Want in de middelmaat wil je nog niet dood gevonden worden.
Deze zomer doorbraken twee jonge makers een stukje van dit moderne taboe. Hanna Bervoets schreef de toneeltekst voor Roes, gespeeld door het jonge theatergezelschap Firma MES. In Roes verhullen de twintigers Aya, Bo en Venus hun existentiële angsten met zien en gezien worden en nachtenlang dansen op electrohitjes die ze kennen van MySpace en YouTube. Het gaat erom wie je kent, niet wat je kunt. De tijd tikt, uniek zijn is een must en succes een keuze. De acteurs overschreeuwen elkaar. Letterlijk, want de beats pompen door. Wat kan hen het schelen? De wereld ligt voor ze open.
Aya: “Ik heb het zóó gehad hier. Ik ga naar China.”
Venus: “Chii-naah? Wow!”
Maar – look closer – de façade is dun en dat weten ze. In augustus vertoonde de VPRO de documentaire Alles wat we wilden van Sarah Mathilde Domogola. Minder over the top dan Roes, maar zeker zo pijnlijk. Domogola volgt vier jonge creatieven op zoek naar succes, maar de prijs voor hun schijnbaar ‘te gekke’ levens is hoog. Ze betalen met antidepressiva. Misschien zou middelmatigheid voor deze Emiel, Mireille, Niki en Daniël zo gek nog niet zijn.
ANNEMARIE STAAKS
