Arles, een verademing

In mijn vrije tijd fotografeer ik graag. Analoog wel te verstaan. Er gaat niets boven het sonore mechanische geluid van de gordijnsluiter als je de ontspanknop van een Leica M6 indrukt. 

Sinds de introductie van de mobiele telefoon met ingebouwde camera hebben we allemaal continu een geluidloze ontspanknop onder onze vingers. We maken tientallen, zo niet honderden digitale foto’s per week, waar we vervolgens nooit meer naar kijken. Daarom hou ik zo van de traagheid van de analoge fotografie. Zesendertig opnamen op een rolletje, en dan maar afwachten of er iets moois bij zit.

Of het nu gaat om analoog of digitaal, feit is dat de fotografie de laatste jaren een opmars heeft gemaakt qua populariteit, ook in de professionele kunstwereld. Net zoals film en video heeft de fotografie een volwaardige plaats verworven in het aanbod van musea, galeries en kunstbeurzen. Amsterdam trekt met fotobeurs Unseen ieder jaar meer publiek. Verschillende andere Nederlandse steden hebben hun eigen fotofestival, zoals Breda Photo, Noorderlicht in Friesland en Groningen en het tweejaarlijkse Fotofestival Naarden.

Het mooiste fotofestival dat ik ken is Les Rencontres Internationales de la photographie in Arles, een slaperig zuid-frans stadje waar doorgaans weinig te beleven is, behalve in de zomer. 

Het gaat eens niet over Vincent van Gogh

Arles heeft ervoor gekozen om niet de link met Vincent van Gogh, die er ooit woonde en werkte, tot internationaal uithangbord te maken, noch de aanwezigheid van een Romeins amfitheater, maar een jaarlijks terugkerend fotofestival. Een gouden zet, waardoor in de zomermaanden van heinde en verre tout le monde die iets met fotografie heeft, toestroomt om te genieten van fototentoonstellingen op verrassende locaties, waaronder leegstaande kerken, parken, de kelder van een boekhandel en zelfs de bovenverdieping van een supermarkt. 

Na de biënnale van Venetië en de Documenta in Kassel was het een verademing om deze zomer ondergedompeld te zijn in de magische wereld van Les Rencontres: een rijkdom aan fotografische verhalen die nu eens niet overstemd werden door de opdringerige retoriek van curatoren. In plaats daarvan was er als soundtrack het sonore geluid van de gordijnsluiter van mijn Leica.