Zou het aan mij liggen? Ik denk het niet. Ik denk dat we allemaal op zoek zijn naar verhalen. Neem twee dingen die iets met elkaar te maken lijken te hebben en je hebt een verband. Voeg er nog één ding aan toe en je hebt een verhaal. Mathieu Klomp maakt daar in zijn werk handig gebruik van.

Mathieu Klomp (Amsterdam, 1984) bivakkeert tot eind mei in een gebloemde caravan naast het Odapaviljoen in Venray. Elke ochtend gaat hij naar zijn werk, luttele meters verderop in de projectruimte van het paviljoen. Als u komt kijken, kunt u hem bezig zien met wikkelfolie en föhn.

Wikkelfolie wordt normaal gebruikt om pallets bij elkaar te houden. Na verhitting is de folie een seconde of tien kneedbaar. Klomp maakt er stukje bij beetje levensgrote figuren van. Het spul is in allerlei kleuren leverbaar, je kunt ook zelf kleur aanbrengen, het is flexibel, robuust, het ziet er mooi uit, wat wil je nog meer?

Nou, misschien dat het allemaal wat minder tijd zou kosten.

Op het moment dat ik het tijdelijke atelier bezoek, een dag of tien nadat Klomp begonnen is, heeft hij één vervaarlijk ogende hond zo goed als klaar. Er schijnt er nóg een te komen plus een aantal menselijke figuren. En dan? Klomp lijkt redelijk vastomlijnde plannen te hebben, maar hij wil er niet al te veel over loslaten. En als het werk in Venray niet af komt, gaat hij gewoon verder in het Centraal Museum in Utrecht. Daar vindt vanaf juni zijn volgende tentoonstelling plaats. Als een marskramer trekt hij door het land. Waar zich de gelegenheid voordoet, bouwt hij zijn handeltje op.

Gelukkig is in Venray ook een voltooid werk te zien. Het heet Krijger. Er zijn geen speren of helmen te bekennen, de titel slaat op iemand die iets krijgt. Een zwarte, enigszins rafelige, mannelijke figuur overhandigt iets aan een oranje vrouwenfiguur. Wat het is, kunnen we niet zien, maar het moet belangrijk zijn, want de hand van de vrouw wordt zorgvuldig dichtgedrukt. Naast haar staan nog meer oranje figuren die ook graag aan de beurt willen komen. Smekend strekken ze hun handen uit. Een andere zwarte vrouw lijkt naar de oranje groep toe te willen gaan, maar wordt hardhandig tegengehouden door twee mannen. Familie? Politie? Een jongetje ziet het, hij probeert de aandacht van zijn vader te trekken, maar die is met zijn telefoon in de weer.

De zwarte figuren staan er zeer levensecht bij, ze lijken zo te gaan bewegen. De oranje figuren zijn gehuld in een soort halftransparante wolken, wat ze iets onstoffelijks geeft. Dode zielen, rommelt het steeds door mijn hoofd, maar eigenlijk is daar geen duidelijke aanwijzing voor. Het kan net zo goed een scène met vluchtelingen zijn. Of een familiedrama. Klomp geeft opstapjes en onnadrukkelijke duwtjes, hij suggereert verbanden, maar net niet te veel. De plastic figuren zijn zo goed gemaakt en zo verleidelijk dat je blijft kijken. Terwijl je kijkt, vormen zich de verhalen.

Mathieu Klomp – Homo ex Machina. Van 12 maart t/m 28 mei 2017 in Odapark, Venray. odapark.nl