Nogal wat (conceptuele) kunst blijft hangen in het concept, het idee, de theorie. Sinds kunstenaars, meer dan een eeuw geleden, zelf zijn gaan bepalen waar het om gaat, welk proces te volgen en de beeldende consequenties op alle mogelijke manieren ten toon te spreiden, is de kloof met het publiek alleen maar gegroeid. In de film The Square wordt dit gegeven op potsierlijke wijze op de hak genomen.
Het valt niet mee de gedachtespinsels van al die beeldende fantasten te volgen, laat staan te begrijpen. Toch blijft dat het proberen waard. Zonder die eigenzinnige, persoonlijke kijk en ontwikkeling verzandt de kunstenaar en zijn werk in een grijze massa. Zonder aandacht en moeite verzandt de kijker in een alles vermalende commerciële pulp.
Gelukkig is daar Dan Walsh. Gedrukt, maar dan geschilderd. Een fantastisch, klein overzicht van recente werken op katoen was onlangs te zien in het Bonnefanten. Alles wat ik zag, was van een verpletterende eenvoud. Vorm, kleur, afmeting, alles gereduceerd tot het meest minimale. Maar de wijze waarop het is geschilderd, waarop Walsh speelt met kleine nuances, zijn transparante verfbehandeling, de van dichtbij zichtbare penseelstreken en de prachtige opstelling maakt alle theorie in één klap overbodig.
Werk van Dan Walsh. foto Mat van der Heijden
