1 Annejet van der Zijl – Fortuna’s kinderen (-)
2 Claudia de Breij – Amalia (-)
3 Charlie Mackesy – De jongen, de mol, de vos en het paard (3)
4 Lale Gül – Ik ga leven (-)
5 Govert Derix – De boom (-)
6 Mark Elchardus – Reset (-)
7 Paolo Cognetti – Het geluk van de wolf (-)
8 Jonathan Franzen – Kruispunt (-)
9 Damon Galgut – De belofte (-)
10 Maike Meijer – Wen er maar vast aan (-)

Deze lijst is samengesteld op basis van actuele verkoopcijfers van de boekhandels Dominicanen (Maastricht), Gianotten Mutsaers (Tilburg), Grim (Hasselt), Krings (Sittard), Malpertuis (Genk), Van Piere (Eindhoven) en De Tribune (Maastricht). 

Check

Net als de kerstversieringen zijn de jaarlijstjes steeds eerder; mijn ochtendkrant had de Lijst Van Beste Boeken Van Het Afgelopen Jaar begin december al klaar. Er stond zelfs een titel in waarvan de recensie vier pagina’s verderop stond; de inkt van het boek was amper droog.  Was dit een uitgebalanceerd resultaat van collectieve reflectie onder recensenten? 

Het leek me voorak een potpourri die een politiek-correct tijdbeeld moest weergeven. 

Het geopolitieke onbehagen duwde titels van Cao Xueqin en Maxim Osipov naar de top,  de media-aandacht voor seksualiteit in 2021 was een steun in de rug voor het debuut van Tobi Lakmaker. Verder kwamen de robotisering (Kazuo Ishiguro, check), het klimaat (Helen McDonald, check), psychisch ongemak (Delphine Lecompte, Yiyun Li, check), literair patriottisme (biografieën van Erasmus en Nescio, check), de ellende van het neoliberalisme (Marie Kessels, check), de totalitaire dreiging (Antonio Scurati, George Orwell, check) voorbij, enzovoort. 

Onder aan de lijst, op nummer 50, prijkte Colson Whitehead met Harlem Shuffle. Huh? Had die niet op 1 moeten staan, gezien Black Lives Matter, check?

Welnee. Op nummer 1, staat Kruispunt van Jonathan Franzen. Pure fictie, kom er nog maar eens om tegenwoordig, over een getroebleerd gezin in de jaren zeventig.

Ook bij mij staat Kruispunt op numero uno – zij het op een andere lijst, die van Te Lezen Boeken In 2022. Ik verheug me op de nostalgie en de herkenning. Allesbehalve politiek-correcte trefwoorden, ik weet het;  ik groeide op in de jaren zeventig. Toch voel ik, vergeef me het woord, urgentie. 

(WS)