Cyrille Offermans – Jep van der Ven

van de avant-garde vooral – Stockhausen, Kagel, Berio.    Drie jaar geleden heb ik hem leren kennen: hij was voor mij de sensatie van de expositie die ik als gastcurator in het Sittardse Domein mocht inrichten. Een knappe man, halflang zwart krullend haar, twinkelende, intelligente ogen. En mon Dieu, wat een schilderijen! Figuratief, donker, hallucinerend, angstaanjagend. Invloeden van Bacon en Kiefer, muziek en literatuur, de hoogste ambities.    Zevenenveertig is hij nu. Hij woont, onbarmhartig geslagen door het lot, in een verpleeghuis in de buurt van Utrecht, te midden van mannen en vrouwen in verstarde houdingen en starend in het niets. Ik zie hem weer voor het eerst, geen idee in welke conditie ik hem aantref.    Dan wordt hij in een rolstoel de bezoekerszaal binnengereden. Hij kijkt verdwaasd om zich heen, ik weet dat zijn geheugen forse gaten vertoont. Ineens herkent hij me. Hij is blij verrast, probeert te praten. Schilderen zal hij nooit meer. Een paar van zijn ‘oude’ schilderijen die hier hangen – vrijwel niemand die ze kent – behoren tot het indringendste wat ik dit jaar heb gezien. Hij verdient een flinke expositie in een gerenommeerd museum.      CYRILLE OFFERMANS