door Leon Verdonschot

Een paar maanden geleden speelde een singer-songwriter uit Ohio in Nederland die hier in zijn lange loopbaan nog nooit had gespeeld. Hij zou hier ooit spelen, meer dan twintig jaar geleden. Ik nam de trein vanuit Geleen naar Amsterdam, om voor de Melkweg een briefje voor het raam te zien hangen: het concert Marc Cohn vanavond is helaas geannuleerd.

De kans is groot dat de vorige alinea leidde tot een gegraaf in het geheugen, vervolgens een “Oh ja! Die van Walking in Memphis” (tot zover de vreugde), en vervolgens een herinnering aan die schofterig slechte cover van dat nummer van Cher.

Het kan erger. Het kan bijvoorbeeld dat mensen denken dat het origineel van Cher is. Of nóg erger: dat er mensen bestaan die alleen die plastic versie kennen, in plaats van die van vlees en bloed en tranen van Cohn.

Het was een prachtige avond, dat concert van Marc Cohn, een paar maanden geleden voor een uitverkochte bovenzaal van TivoliVredenburg, vol mensen die reageerden alsof ze net als ik zich hier heel lang op hadden verheugd.

Uiteraard speelde hij Walking in Memphis. Op de muziekgoudmijn setlist.fm kwam ik geen enkel concert van Cohn tegen sinds 1991 waar hij dat nummer niet heeft gespeeld. (Cher heeft het 479 keer live gespeeld, zag ik er. Zoals Carice van Houten al uitriep in Zwartboek: “Houdt het dan nooit op?”)

Er zijn bands die hun meest populaire nummer haten. Van Jim Kerr van Simple Minds is bekend dat hij Don’t You (Forget About Me) zelf geen goed nummer vindt. Toch spelen ze het altijd. Armand was nog steeds trots op Ben Ik Te Min, maar baalde van de mensen die alleen dát nummer van hem kenden en zijn hele optredens zagen als een aanloop ernaartoe. Ben je verplicht je grootste hit te spelen? Ik was ooit bij een optreden van Killing Joke en ze speelden Love Like Blood niét. Ik vond het wel cool, maar mijn gezelschap was woest: hoe durfden ze dat nummer weg te laten? Ze wisten toch dat iedereen daar voor kwam? Ik zei dat ze het misschien zelf beu waren. Mijn gezelschap antwoordde met een lange monoloog, die zich laat samenvatten als “Dan máák je maar zin.”

Ik moest denken aan dit alles, toen ik zag dat Robert Cray naar Maastricht komt. En checkte het meteen. Right Next Door: eerste keer gespeeld in 1986 op het Montreux Jazz Festival in Zwitserland, laatste keer op 4 september 2016, zijn laatste optreden waarvan de setlist is bijgehouden. En daartussendoor zo te zien ook altijd.

Doet het de gitarist, zanger en songwriter Robert Cray recht zijn hele oeuvre terug te brengen tot één nummer? Totaal niet. Zou hij altijd zin hebben om het te spelen? Misschien wel, omdat het gewoon nog steeds een geweldig nummer is, met dat goed gevonden, spannende “It’s because of me…”. Of uit dankbaarheid dat het nummer zijn carrière lanceerde. Beter een one hit wonder dan een no hit wonder.

Misschien ook niet. Maar Cray blijkt dus ook van de school die dan maar zin máákt.

 

The Robert Cray Band speelt 13 oktober in de Muziekgieterij in Maastricht. muziekgieterij.nl