Van jongs af aan heb ik een heimelijke haat-liefde verhouding met musicals. De liefde stak kort maar hevig de kop op bij het jaarlijkse herbekijken van Jesus Christ Superstar, waarna ik vervolgens wekenlang op mijn kamer de sleutelscène van Pontius Pilatus naspeelde met een laken om mijn schouders. Maar dat was het wel zo’n beetje. De rest van de tijd was ik er op z’n zachtst gezegd niet dol op. Terwijl de potentiële kracht van een muzikale vertelling me niet ontging, haakte ik bij de meeste musicals af bij het gebrek aan diepgang of een overdaad aan goede zangers die niet kunnen acteren (sorry).
Een aantal weken geleden ging ik echter voor de bijl. Ik had al uitzinnige verhalen over de Amerikaanse megahitmusical Hamilton gehoord, het doorslaggevende moment om te gaan kijken was het zien van een filmpje waarin de oorspronkelijke Amerikaanse (en zeer diverse) cast zich na de voorstelling richtte tot de in de zaal aanwezige, oerconservatieve vicepresident Mike Pence, om hun zorg uit te spreken over het beleid van de toen net geïnstalleerde president Trump. Een voorspelbare boze tweet van Trump volgde, en mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Een jaar later kocht ik voor maar liefst 600 euro (auw!) twee eersterangskaartjes om de voorstelling in Londen te gaan zien. En man, het was iedere cent waard.
Hamilton vertelt het levensverhaal van Alexander Hamilton, een van Amerika’s founding fathers. Een verhaal waarin het belang van immigranten bij de totstandkoming van de Verenigde Staten op verschillende manieren wordt benadrukt, met als opvallendste elementen de divers gekleurde cast en het gebruik van rap, hiphop en R&B in een verder zeer klassieke musicalstructuur. Politiek en entertainment gaan hand in hand in deze waanzinnige theaterbeleving die mijn beeld van musicals totaal heeft opgeschud. Goed theater transporteert je voor een paar uur naar een andere wereld, maar het heftige aan dit stuk is dat je, terwijl je zit te genieten van een goed gezongen, goed gedanst maar zeker ook goed gespeeld kostuumdrama, de hele tijd wordt herinnerd aan de pijnlijke maatschappelijke actualiteit. Je voelt je vederlicht en loodzwaar tegelijkertijd. A-dem-benemend.

Na het denderende applaus zat ik vastgenageld aan mijn stoel, tot de zaalwacht mij samen met de achtergebleven programmaboekjes de zaal uit kwam vegen. De dagen daarna was ik behalve uitermate geïnspireerd ook wat terneergeslagen. Ik realiseerde me dat ik waarschijnlijk weer jaren zal moeten wachten op een dergelijke theaterervaring.
In december 2016 vertelde Joop van den Ende in De Wereld Draait Door dat hij bezig was om een Nederlandse versie van Hamilton op de planken te brengen, maar dat het nog minstens drie jaar zou duren voor deze voorstelling te zien zou zijn. Als Joop zijn woord houdt, is Hamilton mogelijk eind 2019 in een Nederlands theater te zien. Ik gun het ons land enorm om, mits de bewerking even goed wordt als het origineel, dit 11 Tony Awards en een Pulitzer Prize winnende stuk naar hier te halen. Niet alleen om zo veel mogelijk mensen te overtuigen van wat goed theater vermag, maar ook omdat ik stiekem hoop dat iemand een kaartje fixt voor onze eigen, immer boze, hooggeblondeerde twitterprins:

“We’re finally on the field.
We’ve had quite a run.
Immigrants!
We get the job done.”