Frits van der Ven (1931-2010)

Iedereen heeft ooit wel iemand ontmoet die richting geeft aan zijn leven. De eind augustus in Amsterdam overleden jezuïet Frits van der Ven was voor mij zo iemand. Tijdens zijn plechtige uitvaart in de St. Jan in Den Bosch bedacht ik hoe weinig aandacht de dood van deze markante man heeft gehad. Vandaar deze hommage.

Als eenvoudige jongen van een dorp zorgde ik in de jaren zestig voor de nodige reuring in het kleine Einighausen. Zoals na de beruchte love-in in 1967, toen de burgemeester van Limbricht op aanwijzen van pastoor Bastin zaliger geen vergunning meer gaf voor de befaamde beatavonden in Carna. Kennelijk was dit verbod doorgedrongen tot in Maastricht, bij de oprichter van de Berchmans Sociëteit, de jezuïet Frits van der Ven. Die vond dat genoemde sociëteit, waar nog werd gedanst op Anneke Grönloh, aan vernieuwing toe was. Pater Van der Ven vond dat ik als ‘amusementsmanager’ aan de slag moest in Maastricht. Dat lag niet voor de hand. Ik moest mijn baantje bij de Staatsmijnen opgeven om als ‘boer’ in de hoofdstad te gaan werken. Op 1 juli 1969 werd ik ingelijfd bij de Berchmans, de sociëteit voor de werkende klasse waar de jezuïeten de baas waren.
Het aandringen van Frits van der Ven had iets magisch – zoals ik deze man altijd
heb bewonderd. Hij liet me de meest moderne bands contracteren, van Taste met Rory Gallagher tot en met de Peoples Band. In het voorjaar van 1970 kregen wij het aanbod van de Amerikaanse zangeres Melanie, het succesvolle bloemenmeisje van Woodstock. Ze vroeg 5000 gulden (2300 euro), en dat vond Frits te gortig.
Het was de enige verkeerde beslissing van Frits, maar – zoals bleek – wel een beslissing met een enorme impact. Met zijn veto stond hij onbewust aan de basis van Pinkpop. Ik vond dat er een enorme kans lag om deze zangeres te laten
optreden. Samen met Frits van Reijsen van het Limburgse Jeugd- en Jongerenwerk trommelde ik de programmeurs van de diverse jongerencentra bijeen, maar al voor de geplande vergadering werd de tournee van Melanie afgelast.
Dan maar een popfestival organiseren.
Frits van der Ven zorgde er persoonlijk voor dat diverse jongerencentra elk 500 gulden inlegden als garantie voor de begroting van de eerste Pinkpop – die in totaal 15.000 gulden bedroeg. Het vervolg mag bekend worden geacht. Belangrijk is echter om stil te staan bij zijn beslissing om het beleid qua popconcerten bij de Berchmans Sociëteit om te buigen. In Maastricht waren nog twee andere belangrijke podia: Kombi, voor studenten, en Trajectum, voor kunstenaars. De Kombi stond in die tijd bekend om zijn vele DJ’s. Maar ‘de Berchmans’ liet mij de eerste echte popconcerten in Maastricht organiseren en werd zo het eerste Maastrichtse poppodium. Na het vertrek van Frits van der Ven is het, tot op de dag van vandaag, nooit meer goed gekomen met de Maastrichtse poppodia.
Zo opzienbarend mijn samenwerking met Frits van der Ven ook was, zo snel, na anderhalf jaar, liep ze ook alweer ten einde. Die andere passie van Frits, het organiseren van ‘beatmissen’ in een kerk, kon ik niet delen. Op dat moment gaf Hans van Beers, als direkteur van Donkiesjot in Sittard, mij de mogelijkheid om verder te gaan waar ik in De Berchmans mee was begonnen. Een besluit waar Frits van der Ven achter stond.
Ik prijs me nog steeds gelukkig dat ik deze markante man heb gekend. En wat mogen bijna twee miljoen bezoekers van Pinkpop blij zijn dat deze man ooit
in Maastricht terecht kwam. Hij staat niet genoemd in het boek over 40 jaar Pinkpop van Wiel Beijer. Bij de volgende herdruk zal ik hem vragen Frits op te nemen in
de Pinkpop-annalen. Ere wie ere toekomt.

Jan Smeets
directeur Pinkpop