Het zijn verbluffende cijfers: ruim driehonderd vertoningen in negen verschillende talen, in meer dan twintig landen en voor meer dan 180.000 bezoekers. Michèle Anne De Mey, Jaco Van Dormael & Collectif Kiss & Cry komen nu met Cold blood. Door Paul van der Steen
Weinigen beseffen het, maar aan ieders onderarmen hangen twee dansers met veel, heel veel potentie. In handen barst het van de botten, gewrichten, spieren en pezen. Ze kunnen op tal van manieren bewegen en bieden oneindig veel mogelijkheden voor expressie.
Welkom in de wereld van de nanodans, de wereld van – bij voorbaat excuses voor de woordspeling– het Fingerspitzengefühl. Filmmaker Jaco van Dormael en danseres Michèle Anne de Mey, ook in het dagelijks leven partners, verkenden deze al in hun vorige voorstelling Kiss & cry. Nu is er de opvolger Cold blood, waarin zeven doden worden gestorven maar evengoed het leven wordt gevierd.
Op miniatuurschaal komt het nog meer dan bij dans in het groot aan op suggestie en verbeelding. Tegelijkertijd is met gebruik van dezelfde fantasie in het klein veel meer mogelijk. Ensceneringen die op een groot podium al te begrotelijk of simpelweg te complex zijn, blijken bij deze bijzondere vorm wel realiseerbaar. Het mooie van Cold blood is dat het niet alleen een verrassend soepel samengaan van dans en film is maar ook een ‘making of…’.
Tien mensen werken er op het podium aan het kleine scènes waarvan de opnames direct op groot scherm verschijnen. Cold blood ontleent een deel van haar charme aan de zichtbaarheid van alle inspanningen die daaraan ten grondslag liggen.
De drijvende krachten achter het project verdienden eerder afzonderlijk hun sporen. De Mey (Brussel, 1959) deed dat als danseres (in haar eerste jaren samen met Anne Teresa de Keersmaeker) en choreografe. Van Dormael (Elsene, 1957) werkt al bijna veertig jaar als cineast en verwierf naam met onder meer Toto le héros, Le huitième jour en Le tout nouveau testament.
Hun ervaring betaalt zich uit in hun nanodansvoorstellingen. Cold blood put uit heel verschillende hoeken van de culturele canon. Werken van David Bowie en Nina Simone klinken naast composities van Arvo Pärt en Maurice Ravel. Met hetzelfde gemak wordt geswitcht van hoogromantische liefdesschijnbewegingen in de trant van Fred Astaire en Ginger Rogers naar de meer abstracte vormen van moderne dans. ‘Overdonderend’, noemde dagblad De Morgen de voorstelling. ‘Een droom waaruit je niet wilt ontwaken.’ En ook deze dansende handen oogsten lof in het buitenland, tot in Canada toe waar een krant iedereen aanraadde om het vooral zelf te gaan zien.
Cold blood, Michèle Anne De Mey, Jaco Van Dormael & collectif Kiss & Cry. Op 23 en 24 februari om 20.00 uur in cultuurcentrum Hasselt. ccha.be
