Zuiderlucht-medewerker Leon Verdonschot ontvangt iedere zondagavond om 20.30 uur een muzikant in het derde seizoen van zijn talkshow Quarantalks, vanuit de Muziekgieterij in Maastricht en ook te zien via de Facebook van Zuiderlucht. In ZL ExtraTijd blikt Verdonschot iedere week vooruit op zijn gast.  

Sinds een paar jaar is het een gebruik: artiesten die een album live integraal spelen, vrijwel altijd ter gelegenheid van een jubileum van dat album. Soms pakte dat zo succesvol uit, dat dat jubileum flink werd opgerekt. 

Ik heb het veel artiesten zien doen de afgelopen jaren, en het is een interessante vorm. Het grootste voordeel is dat je weer eens nummers krijgt te horen die al jaren niet meer worden gespeeld, of zelfs nooit gespeeld zijn. 

Het heeft ook nadelen, vooral praktische. Bij veel albums leent de dynamiek zich helemaal niet voor een integrale vertolking. Bruce Springsteen merkte dat toen hij The River (ook nog een dubbelaar) volledig uitvoerde: er komt een moment waarop een paar nummers lang het tempo flink omlaag gaat. Bij integrale beluistering van het album werkt dat prachtig, als moment van verstilling voor de opbouw terug naar meer dynamiek, maar live bleek en bleef het lastig om de aandacht vast te houden. Bovendien zijn bij veel oudere albums (en het gaat hier altijd om oudere albums, anders was er geen jubileum) singles en dus grote hits het tweede en derde nummer, dus lag de grootste bijval aan het begin. 

Het grote nadeel vind ik dat doorgaans het meest iconische en succesvolle album integraal wordt gespeeld: vaak dienen deze tours ook om in de loop van de jaren verloren publiek weer terug in de zaal te krijgen. Maar: die iconische albums zijn doorgaans toch al de albums waar artiesten de meeste nummers van spelen.

In Berlijn zag ik jaren geleden de band BoySetsFire, die drie avonden achter elkaar steeds een ánder album integraal speelde. Het werkte fantastisch: niet alleen was elke avond daardoor anders, ook hoorden we de onbekende nummers van de onbekendere albums. Het is commercieel vast niet handig, en de bandleden refereerden er geregeld aan hoeveel repetities er nodig waren geweest, ook omdat ze sommige van die nummers niet voor niets nooit live hadden gespeeld. Toch dacht ik: dít zouden eigenlijk meer artiesten moeten doen. 

DeWolff, het trio dat het vanuit Geleen in dertien jaar schopte tot Nederlandse en Europese roem, maakte in die periode negen albums. Vorige maand speelden ze die alle negen integraal, in chronologische volgorde, verdeeld over negen avonden, live gestreamd vanuit TivoliVredenburg, de zaal waar ze twee keer een eigen festival organiseerden: Wolffest. 

De streams zagen er fantastisch uit, met niet alleen licht, maar ook cameravoering en zelfs beeldformaat in stijl. Bovenal is het een verademing dat een band deze tijd aangrijpt om wérkelijk diep te graven in zijn eigen oeuvre.

DeWolff in Quarantalks, zondag 11 april om 20.30 uur, o.a. via de Facebookpagina van Zuiderlucht.