Als een muzikale anarchist danst Daan tussen alle zelfbenoemde agenten van de smaakpolitie door. Het Belgische publiek weet die ongrijpbaarheid te waarderen en sluit hem in de armen. In Nederland gaat het een stuk moeizamer.

Heel België doet mee of heeft op zijn minst een uitgesproken mening over de Vlaams-Waalse twisten. Heel België? Nee, tenminste één man blijft moedig weerstand bieden aan alle communautaire tweestrijd. Zijn naam is Daan Stuyven, muzikant van professie.

Makkelijk oplosbare problemen zijn opgeklopt tot gigantische proporties. Pure decadentie, vindt de veertigjarige zanger die zichzelf een volbloed-Belg noemt.
Zijn land past hem dan ook als een maatpak. Meertaligheid, veelvormigheid, surrealisme, het zijn trefwoorden die even goed bij België als bij Daan passen. Hij zingt in het Engels, maar ook in het Frans, het Nederlands en het Duits. Eigenlijk is Daan behoorlijk introvert, zegt-ie. Maar daar wil hij zijn publiek niet mee lastig vallen. Zijn muziek is fictie en daar passen extraverte uitdossingen bij. De ene keer verschijnt hij in een smetteloos wit kostuum met dito cowboyhoed vergezeld door een kermispaard, een volgende keer in een zwart leren pak.
Die aandacht voor uiterlijkheden past ook bij zijn achtergrond. De in Holsbeek geboren Stuyven is de zoon van een kunstschilder. Aanvankelijk leek hem dat zelf ook wel wat. “Ik ben kunstschilder” – dat klonk machtig interessant. Het werd (totdat hij voldoende met muziek verdiende) een variatie op het thema: grafisch ontwerper, met cd-hoezen als specialiteit. Ondertussen werkte hij ook aan eigen muzikale projecten, maar formaties als Citizen Kane (finalist Humo’s Rock Rally), Running Cow en Volt hadden niet voldoende succes om al definitief die wereld in te stappen.
Als grafisch vormgever leerde Stuyven hoe hij met minimale middelen een maximaal effect kon bereiken. Als muzikant heeft voor zijn eigen gevoel dat niveau nog niet bereikt en kiest hij vaak voor een wall of sound. Zijn vorig jaar uitgekomen album Manhay bewijst dat hij wel degelijk leert doseren. Na de dance-georiënteerde nummers van zijn vorige soloplaat presenteert hij een wat rockachtiger geluid en opvallend veel kleine, intieme liedjes. Critici waardeerden het, het publiek zo mogelijk nog meer: Manhay stond meer dan een jaar in de albumlijsten.
De originele vormgeving van zijn albums getuigt ook nu nog van Stuyvens verleden. Net als zijn videoclips. De discohouse van Swedish Designer Drugs liet hij verzegeld gaan van hilarische beelden van met Nilfisk-stofzuigers dansende cowboys in een parkeergarage. De single werd een enorme hit, maar Radio 2 en Donna draaiden het nummer niet omdat het te intellectualistisch zou zijn. Het is het soort culturele apartheid waar de artiest van gruwt.
Stuyven weet uit ervaring dat het aan de andere kant van de smaakgrens even goed gebeurt. Hijzelf kwam pas door de ‘ballotage’ van het cultureel-correcte deel der natie toen hij met Rudy Trouvé, oud-gitarist van dEUS, de band Dead Man Ray oprichtte. Dat was een formatie die bijna bij voorbaat een cultstatus en het Studio-Brussel-goedkeuringsstempel waardig was: in plaats van hap-slik-weg-pop bood de groep collages van klanken en ideeën.
Ondertussen bleef Daan schoppen tegen cultureel snobisme. Andere zogenaamd credible zangers zouden hun neus ophalen voor een duet met Bobbejaan Schoepen (De lichtjes van de Schelde) – hij niet. Juist hij niet. Dead Man Ray maakte al een soundtrack bij de film over de eerste aller Belgische cowboys. Na de samenzang met Schoepen bracht Daan nog een aantal malen een eerbetoon aan de onlangs overleden entertainer.
Het publiek pikt veel van Daan Stuyven. Bij de laatste uitreiking van de MIA’s, de Vlaamse populariteitsprijzen voor muzikanten, mocht hij er vier mee naar huis nemen: een voor het artwork van Manhay, een voor de videoclip van de single Exes (Stuyven vervaarlijk zwaaiend met een bijl), een als beste tekstschrijver en componist en een als de beste mannelijke soloartiest. Wonderlijk genoeg is de man die wereldberoemd is in België, in Nederland alleen in de kleine kring van fijnproevers bekend.

Daans theatertour doet op 14 december C-mine aan.