We letten niet op de rommel en drinken thee. “Ik ben de enige schrijver die geen koffie lust.” Haar appartement – woon- eet- en werkkamer in één – ligt in hartje Jordaan, binnenkort verhuist ze naar het wat rustigere Noord. In Amsterdam, uiteraard. Ze heeft roots in Belfeld waar het ouderlijk huis van moeder Marita, emeritus hoogleraar Nederlandse letterkunde en schrijfster, staat. “Ik kom er best vaak. Met kerst en Pasen en zo.” Nu ter zake, want straks moet ze...
koken voor acht schrijvers: “We gaan een actie verzinnen tegen Trump. We kunnen toch niet niks doen?!” Opgetekend door Annemarie Staaks Boeken “Een goed boek verandert iets in je gedachtepatroon. Verdriet is het ding met veren van Max Porter is zo’n boek. Het gaat over een vrouw die overlijdt en haar man en twee zoontjes achterlaat. Een kraai vliegt binnen en blijft tot het ergste verdriet voorbij is. Mijn vader overleed toen ik negen was. Porter herinnerde mij eraan dat rouw niet eindigt: ik wil de dood van mijn vader niet verwerken, ik wil het rouwproces juist dichtbij me houden. Porter beschrijft de tegenstelling tussen totale wanhoop en liefde voor het leven vanuit drie perspectieven, die van de vader, de zoontjes en de kraai. Het is een dun boekje dat het midden houdt tussen proza en poëzie. Er gebeurt veel in weinig woorden en dat is erg knap.” TV “Ik kijk veel series. Echt, van alles. De laatste aflevering van Transparent heb ik nu al acht keer gezien. Transparent gaat over een gescheiden joodse man met drie volwassen kinderen die er op zijn 65e achter komt dat hij transgender is. Een deel speelt zich af bij zijn voorouders in de jaren dertig in een vrolijke extravagante scene in Berlijn, waar transgender wel geaccepteerd werd. Later vluchten ze naar Amerika. Een combinatie van gevoelige en actuele onderwerpen dus. De serie is erg goed gemaakt, met rust, veel humor en de art direction is waanzinnig. Ik kijk omdat ik het leuk vind, maar ook omdat ik wil begrijpen hoe het gemaakt is. Niet heel bewust, maar bepaalde verteltechnieken neem ik wel mee in mijn schrijven. Iets anders: MTV’s Teen Mom. Kijk ik al jaren. Het is een realitysoap over tienermoeders die het lastig hebben met hun leven. Het is troostrijk om te zien hoe ze blijven ploeteren. Stoppen met kijken is geen optie. Het is alsof we bevriend zijn, ik moet weten hoe het met ze gaat!” Film “Het klinkt belachelijk, maar mijn lievelingsfilm is The Dark Knight, die Batmanfilm. Ik heb ‘m wel twintig keer gezien. Ik kijk vooral voor the joker, de laatste rol van Heath Ledger. In de film zijn er op een bepaald moment twee boten: één met burgers, één met criminelen. The joker zegt: ik blaas ze allebei op, tenzij een van jullie de andere boot opblaast. Dat soort psychologische spelletjes vind ik supergaaf. Waarom ik zo vaak kijk? Weet ik eigenlijk niet. Ik denk niet dat het schadelijk is voor mijn werk.” Muziek “Ken je Thijs Boontjes Dans- en Showorkest? Nederlandstalige funkrock, erg leuk. Thijs is mijn vriendje. Hij speelt ook bij Douwe Bob. Ik ben vooral blij dat er weer muziek in huis is. Als kind werd ik erdoor omringd. Mijn vader, Hub Mathijsen, was violist en er waren altijd muzikanten in huis. Heerlijk vond ik dat. Toen ik vier was, ging ik al naar vioolles, maar dat werd niks. Mijn moeder moest me meetrekken. Wat muziekkeuze betreft, ben ik een ongeleid projectiel. Meestal zijn er een paar liedjes die ik een tijdje grijs draai. Nu is dat Let it Go van Frozen, ja die Disneyfilm, en Going to a Town van Rufus Wainwright, een protestlied. Hij zingt: ‘i’m so tired of America’ en ‘tell me, do you really think you go to hell for having loved?’ Een mooi lied. Het richtte zich al tegen Trump voor hij gekozen werd, een thema waar ik veel mee bezig ben.” Kunst “Ik ben organisator van Lost & Found, een avond waar kunstenaars werk laten zien dat ze niet kwijt kunnen op conventionele podia. Dat werk vind ik interessanter dan werk in gevestigde galeries of theaters. Zo heb je ook Snailnacht, een maandelijks event waar performancekunstenaars hun werk uitproberen, georganiseerd door mensen van de Rijksacademie. Het is klein en wild, vies en ruig, daar hou ik van. Soms is het onbegrijpelijk, maar het is zo bevrijdend om te zien hoe kunstenaars zich durven uitdrukken zonder zich te verontschuldigen. Je ziet aan die kunstenaars dat ze niet bang zijn om groter dan het leven te zijn. Dat is het mooiste gevoel dat je kunt hebben.” Mode “De ontwerper Bonne Reijn heeft met zijn merk Bonne Life een originele blik op mode. Hij maakt unisex pakken in allemaal verschillende kleuren en dessins. Het zijn uniformen van een stevige katoen die kleedmoment, geslacht en leeftijd en sociale verwachting overstijgen. Hij noemt het ook ‘the poor man’s suit’, één pak voor altijd. Je kunt er je huis in poetsen, boodschappen mee doen of naar een feest gaan. De gedachte is dat die pakken voor iedereen zijn, de modellen zijn gewoon zijn vrienden.” Alma Mathijsen (Amsterdam, 1984) begon op haar achttiende met schrijven voor jongerenwebsite Spunk. Ze studeerde aan de Gerrit Rietveld Academie en publiceerde een verhalenbundel en twee romans. Dit voorjaar komt haar nieuwe roman Vergeet de meisjes uit.
Dit artikel is alleen toegankelijk voor Zout-abonnees.
Log in als u al abonnee bent of klik hier als u het wil worden. U krijgt er geen spijt van!
Abonneer nu
