Ik wil zachtheid en liefde brengen >>

Als artist in residence legt Anna Nita bij poppodium De Nieuwe Nor in Heerlen de laatste hand aan haar eerste volledige album. Vóór de pandemie maakte ze een EP, waarmee ze door de lock downs niet op het podium verscheen. ‘Het gaat niet om cijfers, maar om mooie dingen maken.’

FILM

‘Ik ben een enorme filmfanaat. Dus ja, ik ga elk jaar naar het Filmfestival Rotterdam en houd op Letterboxd alle films bij met punten en al. Ik kijk graag naar pure en rauwe films die dicht op de huid van de werkelijkheid zitten. Zoals The Florida Project van Sean Baker. Je kunt bijna niet geloven dat het een film is. Het gaat over een jong meisje dat met haar moeder een zomer in een motel in Florida doorbrengt. De film sleepte me mee naar mijn eigen kindertijd, liet me weer kind worden. Ook Call Me by Your Name van Luca Guadagnino is zo’n film, die sleurt je gewoon mee in een eerste echte liefde. Een van de belangrijkste films die ik heb gezien en meteen ook de moeilijkste kijkervaring was For Sama van de Syrische documentairemaker Waad al-Kateab. Ze filmde de oorlog in Syrië van binnenuit. Een statement dat je nooit meer vergeet. Ik ben nog nooit zo dicht bij de ellende en de horror van een oorlog gebracht.’ 

YOUTUBE

‘Ik kijk bijna dagelijks naar Tiny Desk-concerten. Zo ontdek ik nieuwe artiesten. Grote namen doen kleine strip down shows in een kantoor. Yebba heb ik daar gevonden. Een zangeres uit Arkansas, 27 jaar, fenomenaal, met veel kleuren in haar stempalet. Ze wordt vergeleken met Adèle maar ik vind haar beter. Haar album Dawn is vorig jaar uitgebracht en daarin zingt ze over het verlies van haar moeder in een mix van stijlen: neo soul, r & b, maar ook pop, country en blue grass. Zij heeft dus ook een Tiny Desk. 

Ik vind het cool om artiesten live te zien, on stage of on line. De nummers van Amy Winehouse ken ik allemaal van buiten, maar live zingt ze met de emotie van het moment. Door haar ben ik zelf gaan schrijven. 

Of Cleo Sol. Mother is een boodschap aan haar pas geboren kind terwijl ze ook zingt over de problematische relatie met haar eigen moeder. Het lijken wel mantra’s, heel liefdevol. Ik wil ook zachtheid en liefde brengen door mijn muziek. Daar mag wel wat meer van zijn.’

BEELDENDE KUNST 

‘Ik heb ook in het Bonnefanten gewerkt. De behoefte om beeldende kunst te zien is groot, toch ben ik de laatste tijd weinig in musea geweest. Ik hou van donkere kunst. Zoals het beeldend werk van David Lynch of de donkere schilderijen van Marlene Dumas. Ze maken allebei werk dat onder je huid gaat zitten. Het is net als mijn dromen, duister en mysterieus.’ 

THEATER 

‘Mag ik hier Americain Utopia van David Byrne noemen? Al overstijgt deze show alle disciplines. Hij heeft deze gebracht op tal van festivals, zoals Down the Rabbit Hole, maar ook in theaters en er is een film van gemaakt. Dansers en muzikanten spelen een hele show in allerlei opstellingen, zoiets vooruitstrevends maak je zelden mee. De voorstelling is super geënsceneerd, daarom breng ik deze onder bij theater.

Ik hou ook van de zelfspot van Brigitte Kaandorp, ze kan heel mooi patronen blootleggen in de samenleving. Om Hans Teeuwen kan ik ook wel hard lachen, maar tegelijk denk ik dan: “Oojee, kan dit wel?”’ 

MODE

‘Kleding zie ik als een verlengstuk van je identiteit. Ik vind het leuk om me mooi aan te kleden op het podium. Mijn kleren koop ik tweedehands. Ik speur het internet af naar toffe vintage. Ik verkoop kleren ook weer door. Er is een mooie ontwikkeling gaande bij een jonge generatie. Het draait niet meer om kopen, kopen, kopen; er is behoefte aan duurzaamheid en kwaliteit. Kleren kunnen weer een leven mee, verschillende levens zelfs. In Nederland kleden we ons naar mijn smaak te droog en te neutraal, mooi als mensen zich daarin durven onderscheiden. Ook cool trouwens als je daar helemaal geen waarde aan hecht. Maar met een couturier all the way gaan, lijkt me ook supercool.’

BOEKEN

‘Psychologe Brené Brown spreekt en schrijft met veel humor over zelfontplooiing en kwetsbaarheid. Ze heeft daar op Netflix ook een show over. Dat thema is op mij van toepassing omdat ik hoog sensitief ben en snel van mijn stuk kan raken door wat mensen tegen me zeggen. Ik ben vaak onrustig en altijd met duizend dingen bezig, dus me lang concentreren op een boek is vaak lastig. Wat ik heel mooi vond was Auxiety van Dieuwertje Heuvelings. Ze werkte bij Spotify en schreef een roman over de muziekindustrie. Weliswaar gedramatiseerd maar toch, laat ze zien welke rol de cijfers spelen. Wat er kan gebeuren als je je mee laat slepen in die numbersgame. Nou, daar wil ik heel ver vandaan blijven. Het gaat niet om cijfers in de muziek maar om mooie dingen maken. Als je je daar te veel mee bezig houdt, lever je niet alleen authenticiteit in, maar gaat ook alles hetzelfde klinken.’

Zangeres Anna Nita (Hoensbroek, 1988) kreeg de soul binnen via oom Walter Nita, het altijd in het wit geklede podiumbeest die punk, reggae en rock ’n roll samensmeedde tot een soort carnavalspop. Hij speelde, net als Anna’s vader Michel, in bands als The Walkers en The Press. Anna Nita studeerde filmwetenschappen en communicatie en werkt bij Lumière Cinema in Maastricht