De voorkeur van... David Deprez

David Deprez heeft een broertje dood aan conceptuele kunst, verspilde vijf jaar van zijn muzikale opvoeding met het luisteren naar The Sisters of Mercy en ontdekte bij het inrichten van het nieuwe Lumière in Maastricht dat hij van harmonie houdt. “Geen idee of dat vandaag wel of niet in zwang is in de kunstwereld.” opgetekend door Emile Hollman

Het was in het ‘oude’ Lumière aan de Boogaardenstraat in Maastricht dat David Deprez als student verslingerd raakte aan film. Zijn interesse is veel breder dan film, zegt hij, maar de mogelijkheden zijn beperkt. Vanwege de net afgeronde verhuizing van Lumière naar de historische Timmerfabriek, en zijn kinderen van negen en zeven.

Muziek
“Het is bizar om te ontdekken hoe alles teruggrijpt op de kindertijd. Mijn moeder heeft haar hele leven muziek gemaakt en zong in een koor. Ze nam me als kind mee naar een Händel-concert, en al ga je daarna weer verder met je speelgoed, dat maakt indruk. Als je me vraagt welke muziek ik mooi vind, dan ben ik zo terug in mijn kindertijd. De laatste tijd luister ik weer meer naar klassieke muziek. Ik ervaar dat als een soort van thuiskomen. Mijn ouders draaiden ook heel veel Leonard Cohen. Als ik zijn muziek hoor, dan is dat troostrijk. Zijn laatste tournee ben ik drie keer gaan luisteren. Ik ben opgegroeid in de nineties, met grunge, Nirvana, Primus en Rage Against the Machine maar ik realiseer me dat ik door mijn ouders altijd met één voet in de vorige generatie heb gestaan. Al heb ik mijn hele muzikale opvoeding verkloot door vijf jaar lang uitsluitend naar The Sisters of Mercy te luisteren.”

Film
“Mijn vader was meer met film bezig dan ik destijds doorhad. Hij nam ons mee naar Au revoir les enfants van Louis Malle. Mijn eerste bioscoopervaring was ET, die vergeet je nooit meer. Maar ik ontdekte de film pas hier in Lumière als student door regisseurs als Robert Altman en Jim Jarmusch, en dan vooral Dead Man en Down by Law. De beleving van film is voor mij zeker zo belangrijk als de film zelf. Je betreedt een ruimte waar het licht uitgaat en waarin je je vrij kunt bewegen. Ik ben een alleseter, maar geen klassieke cinefiel die alles wil weten. Het gaat mij om film in relatie tot mijn persoonlijke ontwikkeling: Vertel mij welke film je mooi vindt en ik vertel je wie je bent – dát principe.”

Internet
“Dankzij illegaal downloaden hebben nog nooit zoveel mensen films gezien, en het gekke is dat het bioscoopbezoek blijft toenemen. Illegaal downloaden is diefstal, het is gek dat de overheid er niet tegen optreedt. Ik heb internet nodig, maar probeer beducht te zijn voor die hapsnapcultuur. Op Twitter staat wat er vandaag over Trump is gezegd. Het slaat nergens op, maar ik lees het wel. Ik kijk naar de samenvatting van de Olympische hockeyfinale terwijl ik er niks mee heb, een halve minuut later like ik iets op Facebook en beantwoord ik e-mails. Het lukt me gelukkig wel om mijn telefoon wel uit mijn slaapkamer te houden.

Ik koop nog wel eens een elpee als ik zeker weet dat ik die dertig jaar ga koesteren en een cd omdat er nu eenmaal een speler in mijn auto zit. Ik maak veel gebruik van Spotify, een verschuiving van eigendom naar streamen. In mijn studentenkamer had ik mijn favoriete cd-hoesjes tegen de muur geplakt. Dat zit nu allemaal in de telefoon. Een verademing.”

Radio
“Ik luister steeds vaker naar Klara Late Night. Vooral om nieuwe ontdekkingen te doen. Ik zit nu in The Winged Victory for the Sullen-fase. Rustige ambient-muziek.”

Beeldende kunst
“Hans Peter Feldmann is een fotograaf die van verzamelen, ordenen en opnieuw weergeven van gevonden beelden zijn levenswerk heeft gemaakt. Mijn gebrek aan actuele kennis wil ik graag compenseren met spielerei die toont dat kunst in alledaagse dingen schuilt. Het gaat om hoe je naar de dingen kijkt, maar misschien is het ook wel een manier om te zeggen dat ik aan conceptuele kunst een broertje dood heb. En ik moet John Stezaker vermelden! Zijn werk vat alles wel zo’n beetje samen. De best denkbare mix tussen film, speelsheid, schoonheid, zelfs een vleugje van de Belgische cartoonist Jeroom.”

Design
“Met Nico Haenen, zakelijk directeur van Luiere, was ik in Villa Augustus in Dordrecht, een grand-café en hotel in de oude watertoren en het ernaast gelegen pompgebouw. Het barstte er van het filmhuispubliek terwijl er geen filmhuis te bekennen is. We zijn op zoek gegaan naar de ontwerpers die dit voor elkaar hebben gekregen en kwamen uit bij Dorine de Vos. Die heeft zowel mijn als Nico’s favoriete horecaplek in Nederland ingericht: Hotel New York in Rotterdam. Bleek ze ook nog eens directeur van het filmhuis in Den Haag te zijn geweest. Door haar werkwijze ben ik me bewuster gaan worden van de eigenheid en kwaliteit van materialen, zoals hout of staal. Het gebruik van goed materiaal is ontzettend belangrijk. Ik heb tijdens de verbouwing van Luiere ontdekt dat ik van de harmonie ben. Geen idee of dat vandaag wel of niet in zwang is in de kunstwereld.”