De energie die uit elkaar klapt >>

Vóór de pandemie trok Eva van Pelt in een busje door het land om onder de titel Hier concerten voor één persoon te geven. Zo bereikte ze een publiek van 500 mensen. De opvolger heet Nu; nog steeds gaat het om intieme, grotendeels geïmproviseerde concerten waarbij ze nog steeds in gesprek gaat met, zij het groter, publiek. En: ze treedt nu op met band.

MUZIEK

‘Thuis hadden we een goed gevulde cd-kast met alle mogelijke genres. Ook ik luister veel en breed, maar heb een voorliefde voor fado. Portugese zangkunst, heel primair en volks met veel melancholie maar ook met spanning en ontspanning en van begin tot einde gezongen met een grote intensiteit. Het is mooi als er niks tussen jou als ontvanger en de bron van de energie staat. Ik zoek in mijn eigen muziek altijd heel erg naar contrast tussen inhoud en vorm. Dat is bij fado niet aan de orde. 

Mariza zingt net iets intenser en scherper dan Amalia Rodriguez. Bij Christina Branco is dat wisselend, soms is het te braaf en te zoet. Haar laatste album heette Eva. Ik hoopte zo dat het heel goed zou zijn, maar helaas. 

Die primaire bron van energie herken ik ook in hiphop. Daar zit voor mij hetzelfde soort spelplezier en dezelfde levenslust in. Ik hou van muziek die valt of staat bij de aanwezigheid van de artiest in het moment. Ik ben fan van Eminem. De noodzaak is altijd daar, het komt altijd onvermijdelijk jouw kant op. Hij is ontzettend geskilled als rapper maar de energie die daaronder uit elkaar klapt maakt het echt interessant. Knap dat hij vanuit een bron van woede en furie een eigen stijl heeft ontwikkeld.’ 

THEATER

‘Ik heb een haat-liefdeverhouding met het theater. Na de Rockacademie ben ik dingen gaan doen die de wetten van de pop uitdagen en doorbreken. In de pop zeggen ze: je hoort meer in het theater en in het theater zeggen ze dat ik meer bij de pop hoor. Zelf voel ik me meer thuis bij de muziek; daar gaat het toch om mijn energie en die van het publiek in het moment. In het theater geldt vaak een andere code: wij publiek zitten hier en wij gaan consumeren wat jij al voor ons hebt bedacht.

Maar er zijn uitzonderingen. Zoals People, Places & Things van Toneelgroep Oostpool. Je kunt decor, script, techniek, regie perfect regelen, al die dingen samen laten vloeien en dan nog is de vraag: gaat het me raken of niet? Bij Hannah Hoekstra voelde je gewoon de noodzaak om die verbinding te zoeken.

Ik moet ik ook denken aan Via Berlin in de Verkadefabriek in Den Bosch met een cello-octet. De musici zaten in lange zwarte jassen op hoge objecten op het podium en er was een actrice en een danser; monoloog en beweging en acht cellisten die een spanning opbouwden die door merg en been ging. Ik kwam niet eens in de verleiding me af te vragen wat het te betekenen heeft. Je maakt er deel van uit. Actrice Naomi Velissariou kan ook compromisloos kiezen voor een vorm zonder die uit te leggen. Ik zag haar techno-concert Permanent Destruction, fenomenaal.’ 

DANS

‘Dans is voor mij een vrij nieuwe ontdekking. Ik vind kijken naar lijfelijkheid heel mooi. Ik hou van theater waar acteurs fysiek zware dingen doen. Het brengt je naar details en haalt je uit het overzicht van een voorstelling. 

Traces was een project van dansers Arjuna Vermeulen en Jeffrey Hoofs. Eerst bekijk je een docu over hun hiphop based dance community waarin het gaat over artistieke veiligheid: je kunt alles tegen elkaar zeggen. En daarna dansen ze in een soort broederschap. Dat je zo durft te vertrouwen op de ander raakte me.’ 

FILM

‘Ik heb schokkend weinig klassiekers gezien. En toch vind ik film een te gek medium. Take this Waltz van Sarah Polley uit 2011. Canadees, iets tussen art house en Hollywood. Er zit veel tijd in die film, er is veel ruimte voor interpretatie, de kleurschakeringen zijn prachtig en er hangt een sfeer tussen realiteit en droom. Het gaat over een stel, mijn leeftijd nu. Ze zijn opgesloten in een fijn en lekker leven. Toch komt de vraag: is dit alles? Zij ontmoet een man en laat zich verleiden om spanning en gevaar op te zoeken. Dan komt de allermooiste scène: Sarah Silverman, een te gekke actrice met hier een bijrol als alcoholiste, zegt dan verwijtend: ‘Life has a gap in it. It just does. You don’t go crazy trying to fill it like some lunatic.’ Het gaat om dat onvermijdelijke gevoel dat er iets niet klopt en dat je moet oplossen. Daarvoor zijn mensen bereid alles op te offeren.’  

BOEKEN

‘Mijn lievelingsboek is Mr Gwyn van Alessandro Baricco. Het hoofdpersonage is een schrijver van naam die besluit dat hij gaat stoppen en op zoek gaat naar iets anders. Geweldig als mensen zich afvragen of het nog wel klopt wat ze aan het doen zijn. En de consequenties aanvaarden als het niet meer klopt. Zoals Mr Gwyn, al komt die toch weer uit bij het schrijven of in elk geval hoe je iemand kunt vangen in woorden. Baricco nodigt uit tot zoeken en vertrouwen te hebben in een goede afloop.’ 

Eva van Pelt (Den Bosch, 1992) studeerde aan de rockacademie in Tilburg en debuteerde in 2016 met haar debuutalbum Zwart. Ze zoekt het vooral in cross-overs tussen theater, performance en muziek. Haar nieuwe voorstellingen noemt ze ‘geïmproviseerde documentaire-concerten’. evavanpelt.com