Haar eigen werk gaat voor, zegt Emmerich verontschuldigend, daarom komt ze te weinig toe aan het bezoeken van concerten, voorstellingen of de bioscoop. Wel bezoekt ze veel tentoonstellingen. “Er zijn hier veel grote internationale galeries. Vanuit de VS en Frankrijk wordt er naar Brussel gekeken, er valt hier veel te ontdekken.”

BEELDENDE KUNST _ “Als jonge kunstenaar werd ik geïnspireerd door René Daniels. Dat spel van beeld en taal vind ik heel bijzonder. Later werd de Afro-Amerikaanse schilder Kerry James Marshall heel belangrijk. Toen ik in 2004 in Londen studeerde, exposeerde hij in het Camden Arts Center. Ik was zelf erg bezig met de vraag hoe ik mijn achtergrond en identiteit in mijn schilderijen kon verbeelden, dat was niet makkelijk. Mede onder invloed van het werk van Marshall heb ik With love from Batik Babe kunnen maken in het GEM in Den Haag. Hij is een sterke, technisch goede schilder die de grafische aspecten van zijn comics gebruikt in zijn schilderijen. Door de ontmoeting met zijn werk kon ik mijn eigen knoppen veel verder opendraaien. Ik hou van werk waarin de schilderkunst wordt opengetrokken.”

BOEKEN _ “Het geluk van Limburg van Marcia Luyten heeft me op een drastische manier geraakt. Als tiener dacht ik vaak: waarom moest ik uitgerekend in Limburg geboren worden? Limburg was de plek waar het allemaal níet gebeurde. Door dat boek ben ik eigenlijk weer trots geworden, bizar hè? Luijten is erin geslaagd precies te beschrijven waar dat achtergestelde gevoel vandaan komt. De geschiedenis van zanger en mijnwerkerszoon Jack Vinders is herkenbaar, mijn opa werkte ook in de mijn. Het boek gaat net als mijn werk over identiteit en de wijze waarop je jezelf los worstelt om jezelf te vinden.”

“De zoektocht naar mijn Indonesische afkomst begon op de middelbare school. Ik las romans over vrijgevochten vrouwen die van alles uitprobeerden, zoals Geen gewoon Indisch meisje van Marion Bloem. Heel broeierig. Ik schreef haar een brief, we hebben nog steeds contact.”

“Ik herlees nu De Stille Kracht van Couperus. Ik wil iets doen met die beroemde douchescène, het vrouwelijk lichaam is belangrijk in mijn werk. In dat boek wordt de spanning tussen de islamitische en de westerse wereld heel goed beschreven. Die spanning merk ik ook in Brussel: er zijn hier zoveel verschillen tussen mensen, we moeten samen door dezelfde schooldeur en toch bespeur ik soms, als ik in de metro stap, bij mezelf een zekere angst. Terwijl ik open en ruimdenkend wil zijn.”

Kunstenares Hadassah Emmerich (Heerlen, 1974) is na Maastricht, Antwerpen, Londen, Berlijn en weer Maastricht neergestreken in de Brusselse deelgemeente Vorst, waar ze woont met vriend en kinderen. “Brussel is een heel chaotische stad. Het was geen liefde op het eerste gezicht, maar ik ben er gehecht aan geraakt.”

MUZIEK _ “Vooral soul, funk, zwarte muziek. Mijn moeder draaide Motown-platen toen ze van mij in verwachting was. Stevie Wonder, Living for the City, over een jongen die naar de stad gaat in de hoop op een beter leven, maar wordt uitgekotst en gediscrimineerd. Heel aangrijpend.”

“Ik luister graag naar Alicia Keys, de positie die zij belichaamt tussen wit en zwart, haar gemengde identiteit, dat maakt haar tot een bruggenbouwer. Mother’s Finest, Baby Love, blaast me altijd van de sokken, net als Because the Night van Patti Smith.

De eerste platen van Tori Amos heb ik heel veel gedraaid. Fascinerend hoe iemand zo kwetsbaar kan zijn en zich toch staande kan houden. De combinatie van haar klassieke achtergrond, indringende teksten en sensuele aanwezigheid vond ik uniek.”

ARCHITECTUUR _ “Ik heb wel iets met grote, industriële en megalomane gebouwen, met grootheidswaan. Ik heb dat zelf ook een beetje, ik wil op grote oppervlaktes schilderen. Mijn atelier is nu in een voormalige ijsfabriek. Ik moet het een beetje ruig hebben.”

“Toen ik in Londen voor het eerst langs de Thames liep, sloeg ik achterover bij het zien van het Tate Modern. Dat een gebouw dat kan hè. Ik dacht: ik wil wonen in een stad waar zoiets staat.”

FILM _ “Bitter Moon van Roman Polanski. Een psychologische thriller met een duister, erotisch kantje. Die duistere krachten van mensen, dat trekt me aan. Wel, alleen in de film dan, je hebt geen leven als je je alleen maar aan je impulsen overgeeft. Het gaat over de macht van een oudere man die in Parijs de schrijver wil uithangen over een meisje met wie hij een heftige relatie krijgt. Als hij haar dumpt, neemt ze wraak. Polanski spit heftig in de psyche van zijn personages, net als in Rosemary’s Baby, die film heeft me ook nooit meer losgelaten. Ik zag Bitter Moon in een periode dat mijn leven op zijn kop stond. Toen begaf ik me op paden die ik anders niet snel zou bewandelen, dat speelt ook mee.”