De voorkeur van… Hanneke Hendrix

broer nam mij al vroeg mee naar het theater. Zo heb ik op mijn twaalfde Medea gezien van Ivo van Hove. Het is me altijd bijgebleven. De oeroude thema’s als wraak, jaloezie, liefde en haat zijn van alle tijden, dat heeft iets troostrijks: dat mensen al eeuwenlang dit soort gevoelens hebben en de wereld toch doordraait. De beste toneelschrijver van nu vind ik Rik van den Bos. Met weinig middelen creëert hij een wereld die overal en nergens kan zijn. Ik vond zijn Een coming of age voor bejaarden echt prachtig, over een ouder echtpaar waarvan er een dementerend is. Zo mooi hoe ze samen de stukjes herinnering terugzoeken.” HOORSPEL_ “Ik luister veel naar fictionele podcasts. The Horror of Dolores Roach bijvoorbeeld, over een vrouw die uit de gevangenis terugkeert naar haar oude wijk in New York. Alles is anders geworden in de tussentijd, behalve één restaurantje. Als ze daar binnenstapt, loopt alles uit de hand. Met veel horror, supergrappig en supersmerig, en seks. Zo verschrikkelijk spannend dat het echt eng wordt. Bij de laatste aflevering zat ik om één uur ‘s nachts in de auto te luisteren en keek ik achterom om er zeker van te zijn dat er niemand op de achterbank zat. Verder luister ik ook graag naar De Rode Lantaarn, een wielerpodcast. Niet dat ik die sport zelf beoefen, maar als de Tour begint, hang ik wel de hele dag voor de tv. De Rode Lantaarn luister ik vanwege de leuke gesprekken, en omdat de hosts erg grappig zijn. Ik heb het gevoel dat ik ze heel goed ken, terwijl dat helemaal niet zo is. Zelf maak ik ook podcasts, Ik ken iemand die, met Nynke de Jong en Alex van der Hulst. Over opvoeden, kinderen en ouderschap en alles wat daarbij komt kijken. En ik maak ook hoorspelen voor de radio.” MUZIEK_ “‘Did I listen to pop music because I was miserable? Or was I miserable because I listened to pop music?’ Om schrijver Nick Hornby maar te citeren. Ook in muziek hou ik van een donkere kant. En ook hierin ben ik beïnvloed door mijn broers. Ik luisterde veel naar The Smiths. Eerst noodgedwongen, want als ik New Kids on the Block op had staan, sloopten ze mijn cassettebandjes. Achteraf ben ik ze daar dankbaar om. Wat ik er zo leuk aan vind? Dat deprimerende teksten zo vrolijk kunnen klinken. Wellicht hebben meer kunstenaars dat, dat gevoel op de middelbare school: waarom gaat het bij iedereen zo gemakkelijk en niet bij mij? Dan luisterde ik naar The Smiths en dacht ik: het valt mee. Ja, een zekere melancholie zit er altijd in. Maar niet bij hardlopen hoor, dan luister ik lekker Rihanna.” Hanneke Hendrix (Tegelen, 1980) is schrijfster van romans, hoorspelen en podcasts. Ze woont met man en kind in de buurt van Nijmegen. In haar roman Aswoensdag keert de hoofdpersoon terug naar haar Limburgse geboortedorp. Binnenkort verschijnt het als luisterboek. BOEK_ “Ik houd erg van Nederlandse schrijvers. Esther Gerritsen en Annelies Verbeke las ik veel toen ik zelf net begon met schrijven. Gerritsen vind ik interessant omdat ze uit de toneelwereld komt. Dat ben ik van oorsprong ook, toneelschrijver. En Annelies Verbeke, haar taal vind ik zó mooi. Dertig dagen is een van mijn lievelingsboeken. Ik ben altijd ‘starstruck’ als ik met haar praat. Walter van den Berg, een grote ‘unsung hero’ als je het mij vraagt, laat subliem de kwetsbaarheid van de mens zien. Er zit zo’n pijnlijke jongensachtigheid in zijn werk, heel ontroerend, terwijl hij harde werelden en onderwerpen beschrijft. Oh, en De Wand van Marlen Haushofer is misschien wel mijn lievelingsboek. Het gaat over een vrouw die met haar nicht naar een vakantiehuis in het bos gaat. Wanneer ze wakker wordt, blijkt haar nicht met haar man niet teruggekomen van een nachtje stappen. Ze gaat op onderzoek uit en loopt tegen een grote glazen wand aan die haar scheidt van de rest van de wereld. De rest van haar leven zit ze daar. Dat klinkt saai, maar het is een superspannend en bloedmooi boek.” FILM_ “Veel van wat je later mooi vindt in je leven, begint in je puberteit. Ik keek veel naar Twin Peaks. Dat soort series kijk ik nog steeds, donkerder nog. Mijn man vertelt graag het verhaal dat ik een keer in een vrolijke polkadot-short een taart stond te bakken in de keuken, hoogzwanger. Zag er heel huiselijk uit. Maar op mijn laptop keek ik intussen een serie waarin iemand met een boormachine andermans hoofd stond te bewerken. Het lugubere moet overigens wel kloppen in het verhaal, zoals in Fargo of in Dare Devil. Ik snack graag als het om series gaat, ben een omnivoor. Wat film betreft ben ik een echte Billy Wilder-fan. Echt fantastisch, zijn verhalen. Tijdlozer kun je het niet krijgen.”