Ik kan dat alleen maar liefde noemen >>

Als publiekswerker bij Globe Aroma bracht Nora destijds nieuwe Brusselaars in contact met kunst en cultuur. Ook als kersverse directeur van het Theaterfestival gaat ze op zoek naar een meerstemmig publiek. 

Theater

‘Op het Edinburgh International Festival zag ik The Dan Daw Show. Die heeft mij op heel veel verschillende niveaus geraakt. Daw is een kunstenaar met een beperking die samen met danser Christopher Owen zijn seksualiteit en lichamelijkheid onderzoekt. De show geeft een heel intiem en persoonlijk portret waar veel schoonheid en kracht uitstraalt. Indrukwekkend hoe goed ze kink en crip laten versmelten tot iets magisch. Ook op artistiek niveau is deze show fascinerend – een van de beste voorstellingen die ik ooit heb gezien. Daw slaagt erin de show met technische ingrepen als live autodescriptie en knipperende lichten volledig toegankelijk te maken. De intensiteit van het onderzoeksproces moet enorm zijn geweest.

Life and Death of Marina Abramovic zal mij altijd bij blijven. Gezien met mijn mama en zus in Antwerpen, ik was nog een tiener. Met muziek van Anohni. Het verhaal, het spel, het decor, de muziek, het was een indrukwekkend samenspel. Abramovic ensceneert hierin haar eigen dood en begrafenis. En tegelijk brengt ze haar levensverhaal. Het was theater maar ook performance en muziek, ludiek, geniaal, ik had zoiets nog nooit meegemaakt. Het was nieuw. Mede door die voorstelling ben ik in de culturele sector gaan werken. Tegelijkertijd ben ik opgegroeid in een gezin dat veel naar het theater ging; mijn moeder heeft nog bij Anne Teresa De Keersmaeker gewerkt. Mijn zus is actrice. Zelf heb ik vroeger ook theater gespeeld.’ 

Muziek

‘Als tiener kon ik mij uren in mijn kamer opsluiten en naar hetzelfde liedje luisteren tot ik het van buiten kende. Ik heb ook nog even in een bluesy rockbandje gezongen: Mother Elephant. 

Ik luister naar muziek al naargelang mijn stemming. Stromae vind ik geniaal. Over alles wat hij doet is zorgvuldig en met liefde nagedacht. Ik kan dat alleen maar liefde noemen. Zijn concerten zijn een totaalbeleving, muzikaal, visueel, zang, choreografie, kleding, álles klopt. En die teksten zijn gewoon fenomenaal, over zaken die mij raken: een vader op de vlucht, ziekte, ouderschap, relaties.

Als ik op zoek ben naar schoonheid en sereniteit dan kies ik voor Souad Massi, een Algerijnse zangeres. Ik ben zelf half Algerijns. Haar muziek heeft een zekere simpliciteit maar toch een verfijnde elegantie. Haar teksten in het Arabisch zijn mooi.’ 

Beeldende kunst

‘Ik heb twee jaar beeldend kunstonderwijs gedaan, maar ik was er niet goed in. Het is niet mijn kennisterritorium, toch kan ik erdoor geraakt worden. Yves Klein draag ik letterlijk bij me. Omdat ik totaal geobsedeerd ben door dat blauwe pigment dat hij ontwikkeld heeft. Ik heb zelfs schoenen in die kleur. Op de een of andere manier heb ik er een connectie mee. Het is prachtig en maakt mij vrolijk. Er zit ook een bepaalde energie in die ik graag heb.’  

‘Het is een verwevenheid van rijkdom en armoede, schoonheid en ellende’

Architectuur

‘Ik woon in een appartement in een Brussels herenhuis in Art Nouveau-stijl dat enorm veel karakter uitstraalt. Het is als met Stromae; mensen staken in die tijd zoveel liefde, zorgzaamheid en ambachtelijkheid in een huis. Neem alleen al de glas-in-loodramen of de deuren, over elk detail is nagedacht: zo moet een klink eruitzien, en in die ramen wil ik lelies verwerken. Dat zie je niet vaak meer. Ik vind dat er heel veel ziel is verdwenen uit de woningbouw. Maar Brussel heeft nog genoeg van dit soort huizen. Ik kan me echt amuseren door met mijn lief door de stad te wandelen en huizen te bekijken. Er staan prachtige gebouwen maar ook gedrochten; samen vormen ze een mooi geheel. Al moeten we vaststellen dat het ook een verwevenheid is van rijkdom en armoede, schoonheid en ellende. Heel speciaal is dat rijk en arm er naast elkaar wonen. Neem een zijstraat van de Louiselaan en je komt in de volle armoede terecht. Mensen kunnen elkaars realiteit dus niet negeren. Anderzijds kunnen ze totaal onzichtbaar zijn als ze dat willen. Je kunt in je pyjama naar de bakker, niemand kijkt daarvan op.’

Film

‘De film Image (2014) van Adil El Arbi en Bilall Fallah gaat over een relatie tussen een journaliste en een Marokkaanse jongen uit Brussel. Het is een film over beeldvorming en de impact die dat heeft op mensen en hun leven. Ik vond dat een herkenbare en intense film. Over hoe snel bepaalde oordelen een groot platform krijgen en andere ongehoord blijven. Hoe vaak er over mensen gepraat wordt die zelf niet aan het woord komen. En de schade die dat met zich meebrengt. Ik ben iemand die heel emotioneel wordt bij een film. Ik hoor het niet meer als mensen met mij in gesprek gaan, mijn naam roepen, mij vragen stellen. Ik kan zelfs bij slechte films niet in slaap vallen. Dus graag een vrolijke film, zoals Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain: zoeken naar schoonheid in kleine dingen en naar kleine pleziertjes.’

foto Tine Herbots

Nora Mahammed (Brussel, 1994) is directeur van Het TheaterFestival dat afwisselend in Brussel, Antwerpen en Gent wordt gehouden. Daarvóór programmeerde ze bij het Vlaams-Nederlands cultuurhuis deBuren en werkte ze bij Globe Aroma, het kunstenhuis voor nieuwkomers in Brussel. 

theaterfestival.be