Zijn kantoor op de derde verdieping van AINSI in Maastricht biedt een prachtig uitzicht op het Maasdal. Ginds, achter de heuvel ben ik geboren, wijst Ronald Wintjens ver over de Maas in de richting van Sint Geertruid. Bij Wintjens leiden alle wegen naar dans, ook als hij over beeldende kunst, boeken of muziek praat. Zelf danste hij tot zijn 35e. Opgetekend door Emile Hollman
Theater
“Bij dans denk ik vaker: doe eens niet zo moeilijk, vertel het gewoon even. En bij theater denk ik wel eens: praat niet zo veel en laat het me gewoon zien.
Elke keer als ik in Londen ben ga ik een avond naar Trafalgar Studio’s om me te laten verrassen door een voorstelling. Ze programmeren er niet de kaskraker maar ook niet de niche. Ik zag er de toneelversie van Sweeney Todd. Er was geen decor behalve een stoel, een emmer en een houten plank. De acteurs speelden zelf de muziek. Ze speelden zo beeldend dat je het decor vormde in je eigen hoofd.
Toen ik jong was zag je vaker ballet op tv. Ik herinner me Jiri Kiliyan. Dat nam ik op met de videorecorder en daarna fietste ik naar de gymzaal van Sint Geertruid om het gevoel uit te dansen. Toen wist ik: dit wil ik.”
Boeken
“Ik wilde vroeger niet lezen en niet studeren. Ik wilde alleen maar dansen. Later heb ik een enorme inhaalslag gemaakt. Opeens moest ik alles lezen en weten. Ik twijfelde over Wuthering Heights van Emily Brontë. Moest ik nou een suf oud boek over de liefde gaan lezen? Het is nu echt mijn nummer 1. Omdat ik zoveel meer voelde dan ik las. Er gebeurde zoveel meer dan er stond.
Van Niccolò Ammaniti heb ik bijna alles gelezen. Ik heb familie in Calabrië. Vroeger woonden ze in de zomer drie maanden bij ons, stond er elke dag Italiaans eten en zoete lekkernijen op tafel en geurde het naar koffie. Ammaniti roept die sfeer zo terug.
In Het is de liefde die we niet begrijpen van Bart Moeyaert las ik voor het eerst over twee jongens die op elkaar verliefd zijn. Mij trof vooral de zo mooi beschreven vanzelfsprekendheid ervan.
Ik lees nu met veel plezier De Procedure van Harry Mulisch. Zo knap, je voelt dat hij je ergens naar toe brengt terwijl het er niet letterlijk staat. Het lijkt op dans: vaak snap je niet wat je ziet, maar je voelt wel dat het klopt.”
Beeldende kunst
“Bij mijn dansensemble Project Sally zoeken we heel erg naar een sterk beeld en lijnenspel. Ik werd altijd bijzonder geïnspireerd door Oskar Schlemmer, vooral door zijn Triadisch Ballet uit de jaren twintig. Daarin is de beeldende kunst met de dans versmolten. Heel minimalistisch wordt de ruimte benut en het lichaam geabstraheerd. Ik denk dat het publiek het nu nog lastig vindt om ernaar te kijken. Mijn huis hangt vol kunst, maar ik heb het allemaal geërfd of bij elkaar gestruind op markten en kringloopwinkels.”
Film
“Ik zeg Fellini vanwege de combinatie rauw en esthetisch, surreëel en reëel. Eerlijk gezegd wil ik altijd heel veel zien maar het komt er niet van. Voor film heb ik ook een hele korte spanningsboog. Als ik film kijk op Netflix kan ik die na tien minuten uitzetten.”
Mode
Ronald Wintjens (Sint Geertruid, 1972) is sinds drie jaar directeur van het dansgezelschap Project Sally in Maastricht, vanaf vorig jaar is hij ook directeur van de Nederlandse Dansdagen. Hij woont in Maastricht met twee Italiaanse windhonden.
“Heel soms loop ik bij Kiki Niesten binnen. Ze heeft niks voor mannen en ik hoef niet in vrouwenkleren rond te lopen, maar ik doe er inspiratie op.
Ik keek vaak naar Alexander McQueen. De shows die hij vorm gaf, werden theatervoorstellingen, net als bij Victor & Rolf. Ook hier interesseert mij vooral het perspectief van de maker. Zelf heb ik hele lange armen en een vrij lang bovenlijf, bij mij zit kleding standaard niet goed, ik moet dus naar duurdere winkels. Maar ik loop niet rond in super designer kleding.
Bij Victor & Rolf spreken me de uitvergroting en abstrahering aan. Hun kleding moet altijd iets vervormen of juist het mens-zijn benadrukken. Zelf heb ik niks van Victor & Rolf. Ze zouden speciaal iets voor me moeten maken en dat kan ik niet betalen. Trouwens, ik ken Rolf dus het misschien lukt het wel.”
Muziek
“Gurdieff! Hij is eigenlijk de grondlegger van het Enneagram, zo’n zelfontwikkelingsding met een hele filosofie en beweging daarachter, waar je je ook je vraagtekens bij kan zetten. Maar hij componeerde soms ook muziek, zoals The Great Prayer, een stuk voor piano van tien minuten. Zo mooi. Het is super minimal, heel uitgekleed, heel gevoelig. Deze muziek maakt me rustig en warm van binnen. Ik luister bijna niet meer naar klassieke muziek of opera want als ik dat doe, zie ik dansers dansen, komen beelden op, voel dan van binnen dat ik zelf moet bewegen. Dan gaat mijn hoofd op hol en mijn hartslag omhoog en is de danser wakker.”
