De voorkeur van… Sarah Moeremans

met een stropdas op het toneel. Ik hou helemaal niet van stukken waarin pijnlijke, prangende, reële kwesties van échte mensen worden nagespeeld; theater kan te slecht camoufleren dat het niet echt is. Ik voel me niet serieus genomen als theater me wil laten geloven dat het echt is. Goed theater is geloofwaardig en niet waarachtig. Ik ben ook altijd blij om werk van Jetse Batelaan te zien; ook ik hou van carnaval en kermis. Van mij mogen er franjes aanhangen. Ik ben niet voor niks Belg.’  Boeken ‘Ik heb mijn hart verloren aan Quichot van Salman Rushdie. Daarin rijdt Quichot, een oude man, in zijn Chevy door Amerika met zijn denkbeeldige zoon die Sancho heet. Rushdie speelt een spel met Don Quichot van Cervantes om de moderne tijd te becommentariëren.  Zo schetst hij iconische Amerikaanse landschappen uit films, af en toe kom ik een scene uit Taxi Driver tegen. Rushdie schakelt tussen thema’s uit popmuziek, geschiedenis, filosofie en politiek. Dat maakt het lezen van dit boek een multidisciplinaire ervaring. Het is een misverstand te denken dat less more is. Rushdie weet dat more more is. En: een beetje humor is in alle kunstdisciplines belangrijk.’ Beeldende kunst ‘Ik was aangedaan door een foto van Stan Douglas die ik op de Biënnale van Venetië zag. Een geënsceneerde foto – waar ik sowieso van hou, toch een soort van statisch theater – waarin hij een opname van demonstranten bij een betoging heeft vermengd met een opname van supporters die de overwinning vieren na een voetbalwedstrijd. Je twijfelt voortdurend aan wat je ziet: is het een betoging, of toch een viering? Een interessante brain fuck. Het zegt iets over bijeenkomsten, hoe ze het een én het ander kunnen zijn.  De Franse kunstenares Sophie Calle heeft zich door een privé-detective laten schaduwen terwijl ze een doordeweekse banale dag beleefde. Wat je ziet op de foto’s en leest in zijn rapportage is heel spannend. Wat gaat ze doen? Ze gaat pinnen! Het interessante is die combinatie van fictie en haar eigen leven. Het stelt de realiteit in zo’n ander kader dat die er niet meer in slaagt de realiteit te zijn. Het wordt een detectiveverhaal en laat zo zien hoe dominant de vorm kan zijn waarin je ervaringen tot je krijgt.’ Film ‘Reservoir Dogs van Quentin Tarantino en Twin Peaks van David Lynch hebben zoveel indruk gemaakt dat ze veel ruimte innemen in mijn filmgeheugen. Twin Peaks heb ik wel dertig keer gezien. Ik was negen jaar toen ik die voor het eerst mocht kijken van mijn ouders. Een van mijn guilty pleasures is dat ik quizzen speel over Twin Peaks op het internet. Ook hier: een combinatie van iets heel banaals met iets wat veel verwachtingen schept en spanning creëert. Dat maakt de situatie net ongrijpbaar. In een film kan ik verdwijnen terwijl ik in het theater heel erg zoek naar de aanwezigheid van het hier en nu.’ Muziek ‘Ik woon al twintig jaar in Nederland, toch is mijn dagelijkse muziekbron de Vlaamse zender Radio 1. Zo heb ik Sylvie Kreusch en Warhaus ontdekt. Ik hou ook erg van de tweestemmige zusjes van CocoRosie. Vanwege de vrij esoterische, vocale muziek. Als je bij mij thuis binnenkomt is de kans groot dat Max Richter of een van de minimalistische componisten op staat. Maar mijn Twin Peaks van de muziek is toch de Matthäus-Passion van Bach.  Voor mij is trouwens alle muziek soundtrack: mijn fantasie slaat op hol en ik beland altijd in een beeldenwereld.  Ik zat in de jaren negentig en nul diep in de house. Ik zal daar nu niet meer naar luisteren maar tijdens repetities kan ik wel zeggen: dat is net Green Velvet in die en die set. Dat genre heeft toch ook ergens plek ingenomen.’ Mode ‘In het rijtje van Twin Peaks en Bach hoort voor mij de Belgische modeontwerper Martin Margiela. Hij is iconisch geweest in het conceptualiseren van mode. Door zijn consequente manier van werken, behoort hij tot de kunstwereld. Hij heeft grenzen verlegd en ruimte vrijgemaakt voor de ontwerpers na hem. Hij is een van mijn belangrijkste inspiratiebronnen.’ Architectuur ‘Mijn voorkeur gaat uit naar openbare gebouwen uit de jaren zestig en zeventig. De Doelen in Rotterdam vind ik echt fantastisch vanwege de zinloze ruimte. Zo’n gebouw heeft iets megalomaan naïefs vanwege de ruimte, het kleur- en materiaalgebruik. De hoeveelheden natuursteen die daar in grote platen zijn neergekwakt in te grote inkomhallen met tapijt en kroonluchters uit een James Bond-film!  Veel theaters stammen uit dezelfde tijd. Ik ben kind van acteurs; als ik mee moest naar optredens en het publiek was er nog niet, dan waren die theaters heerlijke speeltuinen, met al die trappen om af en op te lopen en balustrades om vanaf te glijden. Ze hebben een Alice in Wonderland-effect op mij. Ik moet me echt inhouden om dat nu niet meer te doen.’  foto Max Janssen Sarah Moeremans (Bonheiden, 1979) volgt in 2025 artistiek leider Piet Menu op bij Het Zuidelijk Toneel – waar zij hem nu nog assisteert en werkt als regisseur. Zij is een dochter van acteurs Walter Moeremans en Gilda de Bal en getrouwd met acteur Joep van der Geest.