‘Kunstenaar vestigt wereldrecord met ‘s werelds grootste sneeuwkunstwerk van 13.625 m2 voor een duurzame boodschap in de strijd tegen het gebruik van plastic’.
Ineens ligt daar The Optimist in mijn postbus. Stille hint van een vriend. Kijk eens wat een mooie initiatieven!
Van vroeger herinner ik me pogingen om goed nieuwskranten te maken – als tegenhanger tegen de journalistieke hang naar ‘slecht nieuws’. Zo is The Optimist, vermoed ik, bedoeld als antidotum tegen het ons omringende pessimisme – waar toch wel enige reden toe is. Zouden ze echt bestaan, mensen die denken dat een snowboard in de vorm van duizenden voetafdrukken in de sneeuw tot minder plastic zal leiden?
Optimisme wordt schromelijk overschat – zoals de huiver voor pessimisme misplaatst is. Zo hebben de blijmoedigen onder ons decennialang geloofd dat de technologie en de markt ons bijna per definitie behoeden voor het onheil dat over de wereld neerdaalt.
Maar wat heeft het ons gebracht, dat optimisme? Na veertig jaar onder de laissez faire paraplu leven we in een met clusterfucks ondermijnde wereld waar 200.000 jaar menselijk optimisme niet tegenop kan.
Van het rapport van de Club van Rome tot het echec van Angela Merkels Wandel durch Handel en de stapels lachend opzijgeschoven crisidossiers onder Mark Rutte: verblind door de uitpuilende etalages van de welvaart haalden we de schouders op en deden alsof het leven gewoon doorging.
Klikkend door The Optimist denk ik aan het motto van wetenschapsfilosoof Karl Popper (1902-1994), dat optimisme een morele plicht is. Na 1945 kon de mensheid wel een shot adrenaline gebruiken, maar wat levert het optimisme ons anno nu nog op, behalve de naar waanzin neigende gedachte dat het ook met die clusterfucks – zowat alle pijlers onder ons bestaan donderen in onderlinge samenhang elkaar – wel goed zal komen?
Weg met de luchtfietserij en het blijmoedig wegkijken. Laten we een shot pessimisme in het drinkwater doen. Bestuurders in het zadel helpen die beseffen dat het niet vijf vóór, maar twee óver twaalf is – en daarnaar handelen.
Voor intussen spreken we af dat we blijven doen alsof het leven gewoon doorgaat. En als een kudde blijmoedige optimisten hopen dat die ellendige pessimisten de zaak last minute toch nog op orde krijgen.

WIDO SMEETS

PS Mocht u serieuze tendensen en ontwikkelingen zien (anders dan kunstwerken in de sneeuw of mantra’s als ‘de markt lost het wel op’) die ons duurzaam optimistisch stemmen, mail naar redactie@zoutmagazine.eu

Kunstwerk in de sneeuw. © The Optimist