Hans van de Waarsenburg (1943-2015)
“De lucht is vol dichters”, grijnsde Hans van de Waarsenburg, toen ik ooit een idee probeerde te krijgen van het circus van rondreizende poëten. Het bracht hem in elk geval naar alle uithoeken van de aarde: de Balkan, Mexico, Indonesië. Het was een genot om naar de verhalen te luisteren die hij terugkreeg voor zijn woorden – waarvoor hij in 1973 werd geëerd met de Jan Campertprijs. En dat was nog maar het begin. De in Helmond geboren Van de Waarsenburg, opgeleid als onderwijzer, kreeg het Spaans benauwd toen hij zich in halverwege de jaren zestig in Maastricht vestigde. Wat een dooie boel hier, vooral op het gebied van de literatuur. Hij nam het initiatief voor het onstuimige poëziespektakel Rimrammen in de Redoute (1967) waar gevestigde schrijvers als Jan Hanlo en aanstormende talenten als Pé Hawinkels, Ton van Reen, Wiel Kusters en Leo Herberghs een front vormden. Helaas is vijftig jaar nadien weinig veranderd, ook al publiceerde Van de Waarsenburg sindsdien meer dan 25 poëziebundels en een hele trits kinderboeken. Hij organiseerde een internationaal poëziefestival (MIPN) waarvoor hij sinds 1997 honderden collega’s naar Zuid-Limburg haalde. Gerespecteerd om zijn persoonlijkheid en zijn poëzie stond hij vaak achter in de zaal met een glas in de hand en een grijns op zijn gezicht. Om ’s anderendaags met de pen weer noest zijn eigen demonen te verjagen. Zijn voorzitterschap bleek onlosmakelijk met het festival verbonden. Nadat hij in 2014 een stap terugdeed, trok de gemeente de subsidie in.
