In Liefde is voor altijd, toch? van de Amerikaanse kunstenares Dorothy Iannone is een naakte vrouw: kleurboekachtig, beetje Shiva-god, beetje Niki de Saint Phalle. Een Amerikaanse in de sixties in West-Berlijn.

Ik vulde mijn hoofd al voor ik de grote zaal betrad van het M HKA, waar de vorig jaar overleden Iannone een overzichtstentoonstelling heeft. Boy, was I wrong!

Iannones allereerste werken, uit 1959, zijn grote abstracte doeken waar je haar liefde voor kleur ziet en de eerste tekenen van haar erotische iconografie. Wanneer ze twee figuren schildert, voegt ze ook hun geslachtsdelen toe. Zelf dacht ze nooit na of dat wel oké zou zijn. Woorden horen er ook bij. Lees ze, haar teksten zijn scherp en grappig.

Modern vond ze zichzelf allerminst, ze kopieerde koppels die de liefde bedrijven van Griekse vazen en Indische tempels. Je zou dus kunnen zeggen dat seks haar werk binnenkwam door de klassieke kunst. Wat was dan het probleem?

In 1969 wordt haar tarot-reeks geselecteerd voor de Kunsthalle in Bern. Eerst werd er bruine tape over de geslachtsdelen geplakt. Wat later werd het alsnog ongeschikt verklaard en helemaal verwijderd. In de jaren zestig dus.

Dorothy Iannone, Dieter and Dorothy (2007)

In 1977 maakte ze het schilderij Statue Of Liberty waar een poster van gedrukt zou worden, maar uiteindelijk toch maar niet. Op ArtBasel werd het werk gefilmd door de Zwitserse televisie. Het werk werd vanaf het middel getoond.

Zoveel censuuracties! Je zou er moedeloos van worden. Maar Iannone, koppig en trots,  bleef gestaag doorwerken. Behalve schilderijen en tekeningen omvat de presentatie in het M HKA ook kunstenaarsboeken, video-installaties, sculpturen en geluidswerken; haar bijdragen aan de avant-garde zijn belangrijk, het censureren van haar werk is nu onderdeel van de kunstgeschiedenis.

Door Liefde is voor altijd, toch? krijg je het gevoel dat we er bijna waren, en dat de wereld mooi is. Júist als je gepassioneerd en vrouw bent. En dat je dan níet onder de voet wordt gelopen of te kwetsbaar wordt bevonden. Uit Iannones werk spreekt vrijheid, en humor. Het is een verademing in het doorgaans ernstige discours over vrouwen in de kunst. Want bang om niet serieus genomen te worden. Nou, bang was Iannone niet. Pussy Riot is er klein bier bij.

Verdorie dan ook van dat kuise zinnetje bij de ingang, waar had móeten staan: ’Houd er rekening mee dat de kunstwerken in deze tentoonstelling, omdát ze geslachtsdelen en seksuele handelingen tonen, je veel kunnen leren over het leven, de liefde en de kunst.’

Dorothy Iannone, Liefde is voor altijd, toch? Tot 21.01 in het Museum voor Moderne Kunst in Antwerpen. muhka.be