Waar was je mee bezig toen de crisis uitbrak?
‘Met het verder uitwerken van mijn project over de Vlaamse dichteres Delphine Lecompte. Het is een tijdloos project, ver weg van alle mainstream. Morgen staat er een stuk over in NRC Handelsblad. Ik zag Delphine voor het eerst bij een optreden in Tilburg, ik dacht: dié is voor mij: haar poëzie, haar voordracht, haar personages, geweldig! Die woorden wilde ik omhullen met mijn muziek, dat is hoe ik werk. Als afronding zou ik ermee kunnen optreden.’
Tom America
En nu?
‘Ik ben bezig om Jane Goodall, dat wil zeggen haar stem, op muziek te zetten, de Britse antropologe die afgelopen zondag bij Buitenhof was. De eenvoud en de feitelijkheid van haar woorden, het mooie Engels dat ze spreekt, daar kan ik wat mee. Jullie hebben er zelf om gevraagd, zei ze over de crisis waar we nu inzitten. Ik vond haar erg inspirerend. Hoe ik te werk ga? Ik kopieer haar stem, schrijf alles uit, kijk of het ritme van de zinnen goed zijn, of het verstaanbaar is. Ik zet het op de computer, maak er muziek van – met de taal als uitgangspunt. En dan gaat het op YouTube.’
Over pandemie gesproken, zie je licht aan het einde van de tunnel?
‘Dat we niet goed bezig zijn op deze aarde, was me al langer duidelijk. Iedereen die een beetje kan nadenken ziet dat wel in. Alleen zagen we geen aanleiding om het open te breken. De mens hoort tot de dommere soorten op aarde: we hebben de kennis, maar we doen er niks mee. Daarom ben ik heel blij met deze pandemie. Niet met de ellende die ze voortbrengt, maar als omen, als teken. De impact van een virus is zo anders dan bijvoorbeeld in de 19e eeuw. Door de luchtvaart is het nu een kwestie van uren om het virus over de hele wereld te verspreiden, elke vlucht is als een injectie. Wat we nodig hebben is een breuk met zoals het was. Ik heb al eens muziek gemaakt op Obama’s Big Shift, en op Peter Sloterdijks boek Du musst dein Leben ändern – al heb ik dat laatste project niet afgemaakt. Op een complexe manier ben ik optimistisch, dat we inzien dat deze pandemie een teken is, en dat we ons nog kunnen herbezinnen.’ (WS)
***
Nu ik eindelijk gelovig ben zijn mijn wonden van geen tel
Ik tel ze op: 67 letterlijke en meer vanbinnen
Ik lach ze uit, in mijn Spiegel zie ik er naamloos uit
God heeft mij ouders gegeven maar geen geboden
Dus mag ik mijn moeder straks vermoorden meet een zeeflepel
Fragment uit: Delphne Lecompte, Nu ik eindelijk gelovig ben
