Vier jaar geleden achtte Rudy Trouvé de tijd rijp om een eigen theatervoorstelling te maken. Niet dat hij uitgekeken was op zijn rol als muzikant bij theatergroep Het nieuwstedelijk, maar hij voelde de drang om zelf iets scheppen. Door Fons Geraets
Het resultaat is Screen: een duister, associatief, surrealistisch en absurdistisch stuk over ‘het leven en zijn tekortkomingen’. Trouvé (51), voormalig zanger-gitarist van de veel gelauwerde popformatie dEUS, spreekt van een theaterfilm.
Is dat een nieuw genre?
“Geen idee. Ik weet wel dat we – ik maak de voorstelling samen met theatermaker Simon Allemeersch – alle genres op één hoop smijten: beeldende kunst, film, performance, klassiek theater, livemuziek, maquettes en jaren 60-happenings.”
In Screen staat slechts één acteur (Pieter Genard) op het toneel. Hij speelt een wat verwarde man die zijn dromen toevertrouwt aan zijn antagonist, een ‘Faustiaanse figuur met dubieuze morele waarden’ die zich als een soort gids opwerpt. Dat personage (Warre Borgmans) staat op video. “Het is zo’n figuur die je soms zeer laat op café tegenkomt. Een vervelende dronkenlap die toch interessante dingen vertelt. Eke keer als je wilt zeggen: laat me nu alsjeblieft met rust, begint ie weer en blijf je geboeid luisteren”, aldus Trouvé.
Is de voorstelling met iets te vergelijken?
“Met een beginnende popgroep die is beïnvloed door zevenduizend andere bandjes en vervolgens een eigen stijl ontwikkelt. Omdat ik ook schilder ben zijn er invloeden te bespeuren van Peter Greenaway, Hal Hartley, David Lynch, Antonioni en Warhol. Eigenlijk putten we uit alles wat we ooit goed hebben gevonden. Ook sporen van beeldende kunst en popmuziek zijn erin terug te vinden. Dat alles wordt gekneed tot een samenhangend geheel.”
Dromen spelen een prominente rol in Screen. In de subsidieaanvraag is Rudy Trouvé openhartig over zijn persoonlijke droomervaringen waarin zich ‘veel levensangsten, onzekerheden en een verlies van grip op de realiteit weerspiegelen’.
Veel donkerte in jouw dromen.
“Zeer zeker. Het stuk is ook behoorlijk donker. Iets tussen een bonte avond en een afdaling in de hel. Er is veel om naar te kijken. En grappige dingen, omdat het leven een zeer absurde kant heeft.”
Ken je het werk van Jung?
“Ik heb dat ooit gelezen. Ik denk toen ik een jaar of vijftien was.”
Hij zegt dat dromen eerlijke projecties van jezelf zijn en jouw wezen blootleggen.
“Dat weet ik niet. Dromen zijn verwerkingsprocessen van de overdosis aan informatie waar je dagelijks mee wordt geconfronteerd. In mijn dromen zitten rare dingen. Ik heb dikwijls vervolgdromen: dan droom ik bijvoorbeeld over een straat waarin zich een cinema bevindt. De volgende keer komen die straat en cinema terug en zijn er een paar winkels bijgekomen.”
Analyseer je je dromen?
“Nee, maar ik denk er soms wel over na. Mijn voorstelling gaat ook over de vraag: wat is de juiste realiteit? De perceptie van de realiteit is sterk persoonsgebonden. Jouw beleving van de werkelijkheid is een andere dan die van bijvoorbeeld je partner.”
Hij komt terug op zijn hoofdpersonage: de getroebleerde man die kond doet van zijn dromen. Het is ook goed mogelijk, zegt Trouvé, dat het verhakkelde herinneringen zijn van een dementerend iemand. “Eigenlijk laten we dat in het midden.” En voegt eraan toe: “Er zijn veel overeenkomsten tussen dromen aan de ene kant en dementie en hallucinaties aan de andere kant. Ik heb er ervaring mee.”
Waarom zitten witte konijnen in het stuk?
“Dergelijke clichés gebruiken we bewust. Witte konijnen refereren aan goochelen, in feite is de hele voorstelling een trucendoos. Die doos moet je trouwens letterlijk nemen: het gaat veel over opgesloten zitten. Sartre zei: L’enfer, c’est les autres [de hel, dat zijn de anderen]. Daar ben ik het absoluut niet mee eens. Van de ander kunt ge ontsnappen, maar van u eigen nooit.” Screen wordt omschreven als een motie van wantrouwen tegen het leven zelf. Hoe zit dat? “Wel, hoe dat ikzelf psychologisch in elkaar zit….heel mijn leven heb ik dat moeten bestuderen om er iets van te snappen. De meeste mensen aanvaarden dat als een gegeven, da’s ook wel logisch. Maar ik heb dat echt moeten bestuderen om een normaal mens te worden. Het leven heeft natuurlijk de nodige tekortkomingen: ziekte, dood, kinderen die sterven. Ook het idee dat je geboren wordt en uiteindelijk sterft vindt iedereen normaal. Ik niet. Dat is hetzelfde als meedoen aan een gezelschapsspel dat je toch niet kunt winnen.”
Welk gevoel wilt u de bezoekers meegeven?
“Ik wil vooral dat ze een interessante avond hebben gehad. Ze hoeven het niet per se goed te vinden, maar ze moeten wel iets hebben meegemaakt. Ik geloof in de heilige opdracht van entertainment, maar wel conform míjn regels. Als je iets maakt waar mensen naar komen kijken, ben je verplicht om iets te maken dat iets is. Echt iets is.”
SCREEN Rudy Trouvé/Simon Allemeersch, een coproductie van Het nieuwstedelijk, de Singel, ARSENAAL/LAZARUS, C-TAKT, het bos. Op 29 september in De Nieuwe Zaal Hasselt en op 9 en 10 oktober in Cultuurcentrum C-Mine Genk. nieuwstedelijk.be, c-minecultuurcentrum.be
