De grootvader van schrijver Erwin Mortier zat na de Tweede Wereldoorlog een
tijdlang in een hechteniskamp. Zijn vrouw gaf voor hem gedroogd brood en eieren af aan de poort. Een historicus schreef later een studie over de omstandigheden in dat kamp, maar dat de voedselpakketten stelselmatig werden geplunderd door de bewakers stond daar niet in. “Geen steekproef in de archieven, geen gewetensvol navlooien van alle documenten zal die eieren ooit nog kunnen opsporen. Alleen verhalen zijn daarvoor geschikt”, schreef Mortier een halve eeuw later in Een korst brood en twee eieren, opgenomen in de bundel Pleidooi voor de zonde.
Vanwaar deze anekdote? Omdat hieruit het literaire engagement spreekt van een van de beste Nederlandstalige schrijvers van dit moment. Mortier is een auteur die, zoals hij dat zegt, niet gauw hoge woorden uit de sloot vist. Hij is tevreden zolang een schrijver “in zijn taal verzet biedt tegen alles wat ons wil dichttimmeren of bijsnoeien tot we in heldere maar krappe definities passen.”
Toch is Mortiers magnifieke roman Godenslaap niet genomineerd voor de Libris Literatuurprijs, omdat de jury vindt dat dit tijdsgewricht vraagt om geëngageerde schrijvers. Wie wil weten hoe ver een literaire jury er naast kan zitten, leze in deze Zuiderlucht het artikel van Cyrille Offermans over Godenslaap. En het boek zelf natuurlijk.
Aan tijdsgewricht & engagement overigens geen gebrek in dit nummer waarin Tom Lanoye de Nederlandse theaterdirecteuren kritiseert en Annemarie Staaks beschrijft hoe een recessie ook nu weer een bron van inspiratie is voor mode-ontwerpers. In Q4 in Venlo toont fotograaf Jasper Groen zijn aan identiteit en seksualiteit bij jongeren gewijde oeuvre, terwijl Leon Verdonschot vanuit Los Angeles voor Zuiderlucht de eerste optredens van Bruce Springsteens Working on a Dream-toernee beschrijft. Pinkpop is gewaarschuwd.
In de bijlage aandacht voor het nieuwe Venlose cultuurpodium Domani, waar Rob Scholte, protagonist uit de Amsterdamse Gimmick-jaren, deze zomer zijn come back viert. In 1994 verloor Scholte beide benen door een nog steeds onopgehelderde bomaanslag. Na een lange periode in de luwte toont hij weer nieuw werk. Pascalle Mansvelders beschrijft haar ontmoetingen met Scholte voor en na 1994: “Ik verwacht een gehandicapte en ontmoet een recyclemachine van energie. Een zwaar rokende, vettig lachende, snel schakelende engel.”
Lezen dus.

PS Overigens ben ik van mening dat het Nedinsco-complex in Venlo behouden moet blijven.