Hoewel aan de voorbereidingen toch ruim vier miljoen euro is opgesoupeerd, zal er geen parlementair onderzoek worden ingesteld naar het mislukken van ‘Maastricht 2018’. Jammer. Wat zou het kostelijke beelden opleveren, hoofdrolspelers die onder ede vertellen wat er zich achter de schermen daadwerkelijk heeft afgespeeld.

Op 6 september ging outsider Leeuwarden er met de buit vandoor; na een weekje zelfbeklag bleek dat Maastricht allesbehalve het gesloten front was dat de buitenwacht jarenlang is voorgeschoteld. Inmiddels waren de salonpopulisten uit hun krochten gekropen om publiekelijk in te hakken op programma en organisatie. Vooral De Limburger, tot dan brave vlaggendrager in de 2018-stoet, gaf ruimte aan rancuneuze stukjes die opvielen door het vermijden van elke poging tot analyse en (zelf)reflectie. Als die een weerspiegeling van de Zuid-Limburgse volksaard vormen…

Omdat we vier jaar lang in allerlei nuances over de Culturele Hoofdstad-ambities hebben bericht, sluiten we het 2018-hoofdstuk in dit nummer af met nog twee artikelen. Zonder lid te zijn van welke applausmachine dan ook, vinden we het doodzonde dat deze regio een gouden kans op internationale ontsluiting (excusez le mot) heeft misgelopen. Dag Europa, we gaan weer in onze eigen navels krabben.

Om op andere gedachten te komen zullen we ons op zijn tijd weer naar Brussel, Berlijn of Randstad moeten begeven. Wat bepaald geen straf is overigens. We zullen er in ZL als vanouds over blijven berichten. Om ook u te prikkelen, beginnen we vanaf nu met de rubriek Intussen in…, een cultuuragenda van buiten de Euregio.

We doen dat zonder onze nabije omgeving te verloochenen. Voor dit nummer namen we een kijkje in het nieuwe Théâtre de Liège, dat door het 2018-echec zijn ambities al bij de start moet terugschroeven. We zwierven een dag door Krefeld, op zoek naar de nalatenschap van de in Aken geboren architect Ludwig Mies van der Rohe (1886-1969). Als extraatje werd daar deze zomer zijn in de jaren dertig onuitvoerbare Golfclub alsnog gebouwd, tussen het wuivende graan. En we legden de kaartverkopen in de theaters naast elkaar. Wat blijkt? Sectorbezuinigingen noch economische crisis hebben hun sporen nagelaten.

Over theater gesproken. De solo God vergeeft van Helmert Woudenberg, over de frauduleuze en seksuele escapades van deken Joep Haffmans uit Gulpen, gaat deze maand op tournee. We lazen het boek, we spraken de maker, we zagen de try out, en bleven opnieuw verbijsterd achter. Met die ene prangende vraag – de eerder genoemde Zuid-Limburgse volksaard indachtig: is dit nu echt wat ‘van hier’, of kan zoiets ook elders gebeuren?

Het antwoord op beide vragen luidt ja. Deken Haffmans is van alle tijden, en van alle plaatsen. Hoe geruststellend is dát dan?