Editorial: De hongerwinter van 1997

zou zijn met een groei van 0,2 procent. Zeker in zware tijden is elke euro omzet er één. Ook las ik dat we qua welvaartsniveau zijn teruggezakt naar het niveau van 1997. Jaha, 1997, ai ai. Wie herinnert zich dat jaar niet, de miljoenenwerkloosheid, de lange rijen voor de gaarkeukens, de tienduizenden daklozen. Of het nog niet genoeg was, kwam daar nog eens die strenge winter overheen. Gebakken tulpen aten we, op een bedje van gestoofde boomschors. Zoals we ons op voorspraak van het lach-of-ik-schiet-kabinet van Mark Rutte de crisis hebben ingeluld, zo lullen we er nog een fijn vervolg aan. Van bangigheid geven we geen cent meer uit, en sparen met zijn allen drie keer zoveel als twee jaar geleden. Dat geld brengen we naar banken die een portret van Dagobert Duck in de hal hebben hangen. Zetten de verkiezingen van 12 september ons op een ander spoor? Als de helft van de voorspellingen van trendvoorspeller Li Edelkoort uitkomen (we worden kleinschaliger, creatiever, fantasievoller en minder materialistisch, familiebedrijven en lokale industrieën keren terug, de betovering van de marktwerking maakt plaats voor meer bezieling), gaat het nog goedkomen. Maar niet door de uitslag van 12 september, zo valt te vrezen. De lijsttrekkers zijn overduidelijk vergeten Willem Schinkels boek De nieuwe democratie in de vakantiekoffer te stoppen. In dit septembernummer schrijft Cyrille Offermans dat we na 12 september vooral een morele crisis te bestrijden hebben. Voor alles, zegt hij, moeten we de res publica, het aloude Romeinse concept van de publieke zaak, weer centraal stellen in ons denken en doen. Omdenken, dat doet An Olaerts alvast door in te schepen op een containerchip. Het relaas van deze privé-cruise is te lezen als een parodie op de klassieke toerisme-reportage. Intussen trekt de kunsteneconomie zich na het zomerreces weer op gang. Moeizamer dan andere jaren, zo lijkt het, wellicht door het Haagse afbraakbeleid, maar toch. Verzamelaar Leon Mommers stond aan de basis van een tentoonstelling van Amsterdamse Limburgers. Nop Maas kreeg van de rechter alsnog toestemming om het laatste deel van zijn Reve-biografie te publiceren, en de absurdistische omnivoor Kamagurka is dezer dagen op drie plekken in Maastricht te bewonderen. Tegelijkertijd vindt in Zuid-Limburg het WK Wielrennen plaats. Uit het niet misselijke culturele programma dat daaraan is gekoppeld, hebben we een alternatief WK-parcours gedestilleerd, zie de special Hier afstappen bij dit nummer. Bijna vergat ik te melden dat na exact vijf jaar Pieter Beek ophoudt met zijn Siciliaanse Herinneringen. Stuur geen mails om hem over te halen om door te gaan, hij doet het niet. Maar wees niet bedroefd: vanaf oktober keert hij terug met een nieuwe rubriek, opnieuw voor onbepaalde tijd. Voor we het weten zijn we alweer vijf hongerwinters verder. WIDO SMEETS w.smeets@zuiderlucht.eu