Koos Meinderts kreeg vorige maand de Gouden Griffel, “de belangrijkste kinderboekenprijs van Nederland”. De schunnige fooi van 1500 euro die hij als geldprijs mee naar huis kreeg, geeft aan hoe belangrijk Nederland het vindt dat kinderen lezen. Je kunt zo’n prijs natuurlijk weigeren, maar dat vindt de uitgeverij niet leuk: itempje op het journaal, stukkie in de krant, zonder publiciteit geen verkoop. Al vraag ik me af of weigeren niet méér publiciteit oplevert.

Een ander nieuwtje over literaire prijzen: de VSB stopt met sponsoring (25.000 euro) van de naar de bank genoemde poëzieprijs. We kijken uit naar de opvolger. Poëzie mag dan een niche zijn waar geen droge kruimel wordt verdiend, het is wél een sprankelende niche, vol bravoure, talent en jeugdige liefhebbers.

En dan nu een echte primeur, voor wat het waard is: er dient zich een nieuwe, Limburgse literatuurprijs aan, in januari uit te reiken tijdens het Festival Sjiek – zo heet het, echt waar. Er liggen 2500 euro’s klaar voor de winnaar die minstens vijf relevante titels moet kunnen overleggen én bereid moet zijn daarmee langs de scholen te trekken. Allemaal voor 2500 euro, iets meer dan anderhalf keer het minimum loon. Bruto. Nu weten we het weer: het is wel belangrijk dat kinderen lezen, maar het mag niks kosten.

Over prijs en festival is in de aanloop veel ‘gezeik’ geweest, zoals dat in deze contreien heet. Vanwege de achterkamertjes zouden we er weinig van hebben gehoord, ware het niet dat organisator Paul Weelen afgelopen voorjaar schrijver Anton Dautzenberg vroeg om in te zenden. Hoe dat ging, beschrijft Anton in deze Zuiderlucht in twee hilarische maar au fond treurigstemmende brieven aan Weelen. De brieven maken deel uit van zijn nieuwe boek Ik bestaat uit twee letters dat komend voorjaar verschijnt.

Met prijswinnaars loopt het zoals we weten niet altijd goed af. In de smakelijk opgeschreven coverstory Het mysterie Martin Marguila beschrijft Thomas Snoeijs de loopbaan van een van de golden boys van de Vlaamse mode van de jaren negentig. Naar aanleiding van een documentaire over Marguila doet hij uit de doeken hoe snel diens ster rees, hoe weinig hij tegelijkertijd moest hebben “van slanke tailles, opgeheven neuzen, belerende vingerhoedjes, drank, drugs en de overige aanstellerij in de modewereld”, hoe Maison Margiela in 2003 werd verkocht en met hoeveel weemoed modekenners anno nu nog steeds herinneringen ophalen aan de man die na de verkoop van de ene op de andere dag verdween. Niemand weet waarnaartoe. Nou ja, niemand. Zijn broer, die in Genk een kapperszaak heeft, schijnt het te weten, maar die houdt de lippen stijf op elkaar.

Ten slotte. Mocht u Zuiderlucht digitaal lezen via issuu.com en daar het oktobernummer hebben gemist: waarschijnlijk waren het de schunnige foto’s in die editie die niet door de issuu-beugel konden. Schunnige foto’s? Scoor een papieren versie van ZL10 en oordeel zelf over ons fotobeleid en de Amerikaanse internetcensuur.

WIDO SMEETS
hoofdredacteur
w.smeets@zuiderlucht.eu