Het probleem met nieuwe media, we weten het, is dat je zo gauw niet zonder kunt. Of denkt te kunnen. Het spul wordt ontworpen voor mensen met een neiging tot verslaving. Bijna iedereen dus.
U voelt hem al aankomen: ik ben een van de gelukkige uitzonderingen. Ik heb namelijk geen talent voor verslaving. Achter de twee glazen wijn die ik tijdens de avondmaaltijd drink, gaat heus geen innerlijke drang verborgen. En de grappa bij de koffie neem ik uitsluitend om medicinale redenen: voor een optimale spijsvertering.
Tot zover de dopamines in mijn bestaan. Facebook, twitter, instagram, whatsapp, snapchat, ik kan probleemloos zonder.
Eén uitzondering, om 24/7 bereikbaar te zijn, maak ik, voor email. Bijna zo suf als telefoneren, of praten überhaupt, ik weet het. Iedereen draagt oortjes tegenwoordig, er is niemand die nog luistert.
De mail dus. Engels voor post – en toch is het niet verwarrend. Post komt in enveloppen en ligt op ons te wachten in de brievenbus, die recyclegroene doos op een houten paal. Mail komt niet met per post, mail is een flits uit cyberspace.
Gemiddeld krijg ik zo’n zestig mails per dag, en gaan er zo’n veertig uit. Wat de moeite waard is, blijft hangen in mijn mailbox die ook als extra geheugen functioneert, als postillon tussen harde en zachte schijf.
Mailverkeer is in de regel weinig bedachtzaam. Een impulsief getikte boodschap is vaak al onderweg wanneer een stemmetje in je hoofd zegt dat een denkpauze op zijn plaats is. Te laat!
Bij de klassieke brief, een van de eerste slachtoffers van de digitale snelweg, hadden we daar geen last van. Een in alle rust, liefst met vulpen op papier geschreven brief was een monument van vertraging en verdieping. Laat dat nou net de kwaliteiten zijn waar in deze jachtige tijd grote behoefte aan is, schrijft Yannick Dangre in deze editie over de kleine hausse aan brievenboeken van de laatste tijd. Het is een ode aan de brief die ook in deze jachtige tijd nog waardevol kan zijn.
Een andere niet te versmaden krent in de eerste Zuiderlucht van 2020, de 14e jaargang alweer, is het portret dat Christiane Gronenberg maakte van Kristiina Poska, sinds vorig najaar chef-dirigente bij het Symfonieorkest Vlaanderen. Het kostte de nodige mails en telefoontjes eer we contact hadden met de Estse, die deze maand een korte tournee maakt met de Philharmonie Zuid-Nederland en pianist Hannes Minnaar. Het resultaat van die inspanningen geeft dan nog meer voldoening.
In dit nummer ook aandacht voor de viering van 75 Jaar Bevrijding, met name voor de opvallende hiaten in het programma, en fietst Anneke van Wolfswinkel langs de architectonische pareltjes van Eindhoven, in de jongste versie van The Lonely Planet omschreven als een stad met even veel charme als Minsk op een dag dat je kapsel uit het lood hangt.
Maar laten we eerlijk zijn: wie raadpleegt The Lonely Planet als hij naar Eindhoven gaat?
WIDO SMEETS
hoofdredacteur
w.smeets@zuiderlucht.eu
