Ongelofelijk, soms pijnlijk, maar zeker verrijkend: de verrukkelijke schaamteloosheid van toneel die de dingen weer even in perspectief zet. Op een dinsdagavond in CC Maasmechelen nam acteur Johan Heldenbergh me negentig minuten mee in de gedachtewereld van Karl Marx. In een solovoorstelling bracht hij de filosoof anderhalve eeuw na zijn dood opnieuw tot leven. Zijn Marx blijkt boos te zijn over al die misinterpretaties van zijn teksten, en hij is verontwaardigd over het misbruik van zijn naam voor een ideologie, het marxisme, die hij afkeurt.

In dezelfde week redigeerde ik een tekst voor dit nummer van Podium, over de kunstenaar Jean-Michel Basquiat (1960-1988) die vooral niet in een hoekje gestopt wilde worden. En wiens kunst we sinds zijn vroege dood analyseren, interpreteren en, niet te vergeten, voor de hoogste bedragen veilen.

Ik besefte: Marx heeft zich nauwkeurig uitgedrukt, in duizenden bladzijden tekst. En Basquiat, zijn werk is nu te zien bij Schunck in Heerlen, heeft gewerkt alsof de duivel hem op de hielen zat, zowel aan zijn kunst en als aan zijn zelfbeeld. Geholpen heeft het allemaal niet. Hun woorden, beelden en werken zijn door de generaties na hen naar hun gading gekneed – het begon overigens al tijdens hun leven.

Klinkt dit fatalistisch? Mij maakt het eerder vrolijk.

In het licht van deze twee levensverhalen smolten mijn persoonlijke sores en existentiële vragen als sneeuw voor de zon. De impact van mijn ach zo verantwoorde millennial-leven zou best wel eens kunnen meevallen… Dus waarom me zó druk maken over mijn werk, over duurzaamheidsprojecten, het wel of niet krijgen van kinderen, mijn ecologische voetafdruk, mijn rol als zus, dochter, tante, vriendin, … als deze keuzes uiteindelijk door de grote hakmachine van de geschiedenis gaan?

Omdat wij hopen. De mens is een hopend dier, wij kunnen over een andere en betere wereld nadenken. Neem deze Podium, neem het artikel over Marc Meijers van DenimX die nieuwe producten uit oud textiel vormgeeft. Neem Nature, een expositie in Cube design museum Kerkrade over het terugdringen van de (schadelijke) menselijke impact op de aarde. De expositie opent in mei, directeur/Podium-columnist Hans Gubbels licht in dit nummer alvast een tipje van de sluier op. Neem de voorstelling Esperanto van Lucas Derycke, deze maand te zien in Leopoldsburg en Hasselt, over de hoop van twee jonge Europeanen die in een vluchtelingenkamp willen helpen. Niet toevallig: het woord Esperanto komt van ‘iemand die hoopt’.

Ondertussen hopen al de kunstenaars, vormgevers en makers die u in dit nummer tegenkomt van harte dat u deze maand komt kijken en luisteren. Ik wens u daarbij veel plezier.

CHRISTIANE GRONENBERG | bladmanager
c.gronenberg@zuiderlucht.eu