Vanwege de hitte is het in mijn tuin alleen ’s ochtends uit te houden. Gekleed in een joggingbroekje strijk ik neer op de hardhouten lattenbank onder de appelboom en besluit alle werkzaamheden, zoals het schrijven van dit stukje, op te schorten tot na de middag. Eerst probeer ik de digitale krant te lezen, maar mijn ogen stuiteren weg van het in de zon blikkerende schermpje.

Ze glijden langs de beukenhaag (eindelijk hoog genoeg om nieuwsgierige blikken van wandelaars buiten te houden) tot aan de twee uit Italië geïmporteerde druivenranken. Eentje heeft het behaagd om deze zomer twee trossen druiven af te staan, de ander laat het opnieuw afweten. De jasmijn daarentegen zal binnenkort de dakgoot bereiken en de lavendel is een dagelijks geopende speeltuin voor bijen, vlinders, vliegen en ander zacht zoemend tuig waarvan ik de naam niet weet – ik heb niet eens een boek om het op te zoeken.

Net nog las ik in de schermkrant over de teloorgang van het insectenrijk en het einde der mensheid dat daarvan het gevolg zal zijn, en constateer dat daarvan in mijn achtertuin niets te merken valt – ik lijk verdorie Donald Trump wel.

Intussen is de vluchtelingencrisis weggepraat in München, met gezichtsverlies voor alle betrokkenen. Het is dan ook geen vluchtelingencrisis, maar een vertrouwenscrisis, een elk gevoel voor verantwoordelijkheid ontkennend gebrek in Europa om samen te werken.

Ik leg de tablet weg en duik onder in Ik bestaat uit twee letters van Anton Dautzenberg, het boek dat een andere crisis, hier in huis, op het nippertje heeft bezworen: die van een reader’s block.

Na de middag klap ik mijn laptop open en lees het verhaal van Theo Verheggen die lange tijd ongelukkig was in een mooie baan aan de universiteit, ontslag nam en besloot terug te gaan naar zichzelf. Nu knapt hij oude VW-busjes op. Lees zijn relaas vanaf pagina 22.

Yannick Dangre, zelf schrijver, vraagt zich op pagina 10 af waarom toneelmakers op de planken steeds vaker terugvallen op het vertolken van succesromans. Gebrek aan inspiratie? Scoringsdrift en toeschouwersaantallen, de fetisj van de overheid? Of zit er meer achter?

Even verderop beschrijft Edo Dijksterhuis het bizarre universum van regisseur Tim Burton (Batman, Planet of the Apes, Charlie and the Chocolat Factory, Sweeney Todd, Alice in Wonderland) aan de hand van drie gewaagde, deels tegenstrijdige stellingen. En in onze reeks stadportretten wandelt Twan van den Brand, zelf uit Vught, door ’s Hertogenbosch, de stad van duizenddingendoekjes, de opgedrongen hang naar gezelligheid en het ‘mauwen’ daarover.

Verder bevat dit nummer ontmoetingen met Wende, Hans van Gennep van boekhandel De Ganzenveer, kunstenaar Hans Lemmen, Bram de Vree en, zeker niet als laatste, Mat van der Heijden wiens prachtige tekening Je best doen op de cover van dit nummer staat.

Genoeg nadenkmateriaal voor een zonnige zomerochtend in de tuin, onder een appelboom, of op een andere, ver van de waan van de dag verwijderde plek.