Misschien, bedacht ik, kijken we over een jaar of tien verwonderd terug op coronarestricties en onze volgzame reactie daarop. Er waren demonstraties, er waren rellen, er waren burgemeesters die het even niet meer wisten, maar in het algemeen volgden we braaf de van hogerhand opgelegde maatregelen, ook al waren ze soms te mal voor woorden.
Eigenlijk maakten alleen de antivaxers gebruik van hun democratische rechten – al woog dat niet op tegen het verzuimen van de burgerplicht om zich te laten vaccineren.
Misschien blijft ons nog het langste bij dat in 2022 zelfs de cultuursector het niet meer pikte dat bij een versoepeling de kapsalons en nagelstudio’s als eersten open mochten, als zijnde essentiële onderdelen van ons bestaan.
Zonder geknipt en geföhnd koppie is het leven zinloos. En waar zou dit land zijn zonder nagelstudio’s?
Dus richtten theaters en musea zich in als kapsalon en, niet te vergeten, als Museumshop XL Ikea. Bij de Zweedse prullenreus mochten duizenden bezoekers per dag binnen; shoppen als primaire levensbehoefte voor de eenzame mens.
Maar kappersstoelen op de bühne van een theater, dat was meer humor dan de overheid aankan – aan zelfspot doen ze daar sowieso niet. De agenten en de boa’s deden wat hun was opgedragen.
Waar zou dit land zijn zonder nagelstudio’s?
Door de trits andere crises die we omhanden hebben zitten we over tien jaar nog zó diep in de narigheid dat we ons de corona-jaren vooral herinneren als een knusse tijd waarin we nog aandacht hadden voor elkaar. De oversterfte zijn we dan al lang vergeten; het geheugen is een geniepige metgezel.
Van deze toekomstige herinnering terug naar de realiteit van hier en nu en dicht bij huis.
Met deze ZOUT 3 heeft u een bijzonder nummer in handen. Niet alleen omdat de pandemie tot rust lijkt te zijn gekomen en we weer terug kunnen naar de vertrouwde regelmaat, maar ook omdat deze editie ons vijftienjarige bestaan markeert. Het was in maart 2007 dat het eerste nummer van, toen nog, Zuiderlucht verscheen.
Vijftien jaar, dan zit je pas in de puberteit, mailde iemand me laatst. Interessante gedachte.
Tijd voor een feessie, riep een ander. We dachten terug aan ons het tienjarig bestaan; hoe mooi zou het zijn om zo’n feessie, we organiseerden toen een dagvullende culturele vrijmarkt, nog eens over te doen.
Het gaat niet gebeuren. Het echte feessie is deze editie, als bewijs dat we de miserie hebben overleefd, en weer een toekomst zien. Het echte feessie is dat de cultuursector, na twee jaar lang te zijn weggezet als niet-relevant, weer vol energie is. Musea zijn met nieuwe tentoonstellingen bezig, theaters schaven aan een nieuw programma, de bioscoopzalen lopen weer vol, de posters voor de festivals worden ontworpen.
En ja, we zijn ook weer naar de kapper geweest. Maar naar de nagelstudio? Komt u wel eens bij een nagelstudio?
WIDO SMEETS
hoofdredacteur
w.smeets@zoutmagazine.eu
