Dit stukje wordt getikt in een pand dat jarenlang leegstond, en vervolgens anti-kraak werd gebruikt. Het heet De Brandweer – de naam verwijst naar de oorspronkelijke functie. Na een nog steeds niet voltooide opknapbeurt is het nu een verzamelgebouw van kleine bedrijven in de creatieve sector. Met op de benedenverdieping een restaurant met een, zeker voor Maastricht, onorthodoxe aanpak: De Brandweerkantine. Hoewel de praktijk uitwijst dat ambtenaren en creatieve industrie vanuit andere universa (en met andere snelheden) opereren, is er op dit moment geen reden om te twijfelen aan het succes van de formule. Kom maar kijken, op 26 en 27 september.

Ook na dit feest blijft leegstand een groot probleem. In een kwart van de kantoorgebouwen gaat het licht ’s ochtends niet meer aan, in binnensteden zien we steeds meer winkelpanden met gevelbrede rolluiken die niet meer worden opgehaald. In de winkeletalages in Heerlen en Sittard–Geleen, en daar niet alleen, vallen de te huur-plakkaten van makelaars meer op dan aanbiedingen van de winkeliers.

In de Vennestraat in Genk was het jarenlang niet anders. Sinds de sluiting van de Winterslagmijn gingen omzet en vertier in de ooit zo bloeiende handelsstraat als een pijl naar beneden. Met geduld, beleid en een lange-termijnaanpak ging Genk rond 2000 aan de slag met het opknappen van panden, het bieden van premies voor startende winkeliers, vernieuwing van riolering, wegdek en trottoirs en het ontwikkelen van een huisstijl voor de straat. Over het resultaat leest u uitgebreid in de coverstory van dit nummer, vanaf pagina 10. En ga gerust eens kijken.

Of de kantoren van de Philharmonie Zuid-Nederland in Maastricht nog lang bezet zullen zijn, is de vraag. Vooralsnog opereert het orkest, resultaat van de fusie tussen LSO en Brabants Orkest, vanuit Eindhoven en Maastricht, en dat is een – zachtjes uitgedrukt – weinig ideale situatie. Over de artistieke uitwerking van de fusie is de orkestleiding, een jaar na de start, optimistisch. Het publiek blijkt vooral in Limburg nog steeds de kat uit de boom te kijken. Zie het interview op pagina 20.

Huisvesting is zowat het laatste wat de modebloggers, de digitale mannequins van de moderne modewereld, bezighoudt. Het wereldwijde web is hun etalage, ze worden steeds belangrijker in de communicatie tussen fabrikant en consument, constateert Veerle Windels met enige wrevel. Lees haar relaas vanaf pagina 24, met foto’s van de vooral visueel communicerende dames.

Over foto’s gesproken. Dit najaar is er in Maastricht een foto-expositie die fungeert als eerste artistieke proeve van een brede samenwerking tussen de provincies Limburg en Chengdu (China). Deze Zuiderlucht begint met het relaas van een van de uitverkoren fotografen, Chris Keulen, die bij nader inzien afzag van de trip. Zijn terugblik levert een niet te versmaden blik op in de keuken van het Maastrichtse cultuurbeleid.