Zijn we er toch nog ingetuind!

Ik weet niet hoe het bij u is, maar ik ben behoorlijk uit mijn huisje door de bevindingen van politicus Thierry Baudet en rechtsfilosoof Paul Cliteur. Ze zijn, u heeft het wellicht gelezen, een slinks complot op het spoor dat, als we niet uitkijken, onze beschaving ten gronde zal richten.

En wie wil dat niet, uitkijken? Dat doen we in het verkeer toch ook?

Een jaar of tien geleden gingen alle pijlen op de cultuurrelativisten. Dat hoeft niet meer. Mensen die menen dat onze westerse cultuur niet per se beter is dan andere culturen moet je dezer dagen zoeken met een knijpkat. De joods-christelijke cultuur über alles – ook al nam die in ‘40-‘45 even een time out, zoals Robert Vuijsje laatst opmerkte.

Inmiddels krijgen de cultuurmarxisten de schuld van ons kennelijke ongerief. Zíj zijn het die ons blanke mannen met gluiperige methodes onderwerpen aan linkse intellectuelen, vrouwen, homo’s, genderneutralen, buitenlanders en andere etnische minderheden.

Het is begonnen met de linkse denkers die vorige eeuw stiekem onze samenleving hebben vergiftigd. Van Gramsci en Pasolini tot Marcuse en Adorno. “Helden van weleer”, hoor ik u smiespelen, “die niet meer worden gelezen.” Vroeger ook niet hoor, maar daar zit hem nu net de kneep. Het is een samenzwering. En die opereert per definitie in het verborgene. Je ziet het pas als je het doorhebt.

Dit alles overziend spijt het me dat we in dit blad wel eens een scribent opvoeren van Marokkaanse komaf. Doen we niet meer. En dat we nogal wat vrouwtjes in het colofon hebben, daar komt, echt waar, jongens, snel verandering in. Eén van hen, zo’n jong ding van nog geen dertig, een derde generatie feministe, schreef in deze nieuwe Zuiderlucht de coverstory, over de rol en waarde van kunst op Instagram. Mea culpa. Het zal niet meer gebeuren.

We hebben in dit nummer een stuk over schrijvershuizen, de plekken waar al dat kwaadaardig links gedachtengoed vandaan komt. Daar is vorige eeuw nooit een stokje voor gestoken, nu zitten we met de gebakken peren. Zie het als een exempel. Verderop komt u werk tegen van een Belgische fotografe die in Oceanië albino’s portretteert. Veel gekker moet het inderdaad niet worden.

Het interview met componist Merlijn Twaalfhoven, die vluchtelingenkampen bezoekt en zich zoiets onnozels als de klimaatverandering aantrekt: sorry, guys. En dan die Pierre Huyghe, de Franse kunstenaar die aan het graven sloeg in een leegstaande ijshal. Gaat daar nu ons belastinggeld naar toe?

Best goed trouwens dat het Rijksmuseum zoveel sponsorgeld binnenhaalt, dat is belangrijk voor ons erfgoed. Maar dat dit door een vrouw gebeurt die ook nog eens leiding geeft aan een afdeling met vrouwen is natuurlijk een gotspe. Dat kan en moet anders. En die Maureen Prins, heeft die niet wat beters te doen dan workshops geven aan vluchtelingen die zo nodig een filmpje moeten maken?

Het spijt me, beste lezers, dat dit nummer vol staat met verkeerde keuzes. Het zal niet meer gebeuren, Thierry. Ik laat me graag ophalen door zo’n glimmend busje om onder te duiken in een van je summer schools. Mijn collega’s gaan graag mee. Want ook zij zijn toe aan een grondige heropvoeding.

WIDO SMEETS

hoofdredacteur

w.smeets@zuiderlucht.eu