Een tijdje geleden zat ik een debat waar een van de deelnemers het had over een sociale werkelijkheid en een culturele werkelijkheid. Hij en zijn collega-kunstenaars vertoefden in die tweede realiteit.

Ik meen (en hoop) dat de wereld zo niet in elkaar steekt, dat kunstenaars net gewone mensen zijn die deel uitmaken van een en dezelfde samenleving. Vanuit die optiek hebben we ze de afgelopen vijf jaar in Zuiderlucht met bosjes aan het woord gehad, geportretteerd, hun werk beschreven, hun maatschappelijke rol geduid.

Daar gaan we, insjallah, de komende vijf jaar mee verder, zij het dat we ons journalistieke venster wat verbreden. In een tijd waarin tal van vanzelfsprekendheden op de helling gaan, groeit de noodzaak om behalve maatschappelijke verschijningsvormen ook processen die eraan ten grondslag liggen, te beschrijven. Daartoe behoren, bijvoorbeeld, de politiek-strategische bewegingen die door instellingen gemaakt worden om te overleven. En de gewoonten en codes in de omvangrijke economische entiteit die de culturele wereld óók is. Daarnaast zoeken we, meer dan bij de start vijf jaar geleden, de (semi-)actualiteit op. Het is een weg die we al waren ingeslagen maar die vanaf dit nummer ook in de vormgeving zichtbaar zal zijn.

Verder introduceren we in dit nummer nieuwe rubrieken van Duncan Liefferink (Beeldspraak) en An Olaerts (Groetjes van de spionkop), en zijn de Vlerk-cartoons. In combinatie met een iets kleiner formaat maken deze veranderingen Zuiderlucht niet alleen handzamer en overzichtelijker, maar ook prikkelender en uitgesprokener.

Wat dat zoal oplevert?

We vroegen ons af hoe het kan dat het Limburgs Symfonie Orkest de tekenen des tijds zo slecht verstaat, en met het containerbegrip ‘identiteit’ als leidraad twéé toekomstvisies naar staatssecretaris Zijlstra stuurt. Dus laten we LSO-directeur Henri Broeren uitleggen waarom hij zo met vuur speelt.

Al jaren lezen we dat de maakindustrie definitief uit West-Europa verdwijnt. Toch zit er in Eindhoven een (meubel)ontwerper die de productie koppig in eigen hand houdt en inmiddels een fabriek met 80 werknemers bestiert. Tijd dus voor een portret van Piet Hein Eek, die qua eigenwijsheid de klassieke 19e eeuwse entrepreneur naar de kroon steekt.

Tegelijkertijd houden we onze vertrouwde stiel in ere en berichten we over film, muziek, beeldende kunst en vormgeving aan deze en gene zijde van de grens. We reageren op onze eigen manier op het bidbook dat Maastricht in 2018 tot Culturele Hoofdstad van Europa moet maken. En, hun stem mag gehoord worden, we vroegen de lezers terug te blikken op vijf jaar Zuiderlucht.

Door dat eerste lustrum is dit nummer dikker dan gebruikelijk. Niet in de laatste plaats omdat onze adverteerders massaal gevolg hebben gegeven aan onze oproep om zich in dit historische nummer gezamenlijk te manifesteren. Want daar is in de afgelopen vijf jaar geen verandering gekomen: een blad als Zuiderlucht bestaat alleen als de markt het wil.

WIDO SMEETS

hoofdredacteur

w.smeets@zuiderlucht.eu