Ik las een boeiend exposé over angsten, individuele en collectieve. Over hoe die laatste categorie gevoed wordt vanuit de sociale media, door gifmengers en politici, er zijn types, u kent ze van naam en gezicht, die beide petten dragen.
Ik wil er over schrijven, maar ik doe het niet. Niet wéér een stukje over de beerput en de digitale dorpspomp die op dezelfde leidingen zijn aangesloten. Niet wéér de vraag opwerpen of een vaccin tegen dít virus niet een grotere prioriteit zou moeten hebben.
Liever wil ik u na twee coronajaren informeren over hoe we, anticiperend op de hele en halve lockdowns die over ons worden uitgestrooid, onze opdracht proberen te vervullen.
‘Niet wéér een stukje over de beerput en de digitale dorpspomp die op dezelfde leidingen zijn aangesloten.’
Dat laatste valt niet mee. Op 10 januari kwam de RIVM, de club die zo goed kan uitleggen waarom haar modellen nooit uitkomen, met het advies om nog uitsluitend het medische mondkapje type II toe te staan. Tien dagen later meldde de WHO dat de pandemie ten einde loopt en overgaat in een endemie. Op 25 januari sloeg premier Rutte zich op de borst door te zeggen dat het kabinet een heel risico neemt door ‘nu al’ te versoepelen. In de buurlanden België en Duitsland, die door tijdig te boosteren een lockdown wisten te voorkomen, heb ik dat soort zelffelicitaties niet gehoord.
Rutte en Kuipers wreven over hun hart: theaters, bioscopen, popzalen en horeca mogen tot 22 uur open; een uur te weinig voor een fatsoenlijke bedrijfsvoering. De disclaimer van Rutte: wel braaf blijven, anders doen we half februari weer het slot erop.
Zo ziet het gezicht van de macht eruit.
Voor ZOUT zit er weinig anders op dan opnieuw te improviseren. We hebben het januarinummer, dat door de lockdown vier weken op de plank heeft gelegen, geactualiseerd en omgevormd tot een dubbelnummer. Intussen zijn we al bezig met het maartnummer. Hoe het daarmee afloopt, kunt u het beste volgen via ons wekelijks online magazine ZOUT op ZATERDAG.
We richten ons, net als iedereen, op wat wél nog kan. Alle malheur ten spijt heeft dit nummer veel te bieden. Dieter van den Bergh zocht Stijn Meuris op en liet de muzikant, performer en volbloed ADHD’er vertellen over zijn hartstilstand, een bijna tien minuten durende (bijna)dood ervaring. Intussen stond hij alweer in het theater, in Vlaanderen dan toch, en zijn er optredens gepland met zijn vroegere band Noordkaap.
Christiane Gronenberg schreef een mooie beschouwing over Levenshonger, de jongste roman van Marie Kessels over de verschrikkingen van half-legale immigrantenarbeid.
Verleden en heden lopen met elkaar op in het verhaal van Mohamed Ouaamari over koopman/schrijver Lodovico Guicciardini die in 1567 een boek schreef over het dagelijks leven in de Lage Landen. Mohamed kijkt door de verbaasde ogen van Guicciardini naar de wereld van nu.
In deze eerste ZOUT van 2022 vieren we verder de terugkeer van columniste An Olaerts, beschrijft Pascalle Mansvelders hoe de gothic-levensstijl bijna ongemerkt ons leven is binnen geslopen en zijn er prachtige foto’s van Lara Gasparotto die met één kleine camera op zak naar Congo ging om op zoek te gaan naar de restanten van de Belgische kolonisering van dat land.
WIDO SMEETS
hoofdredacteur – w.smeets@zoutmagazine.eu
