Sommigen hebben er slapeloze nachten van.
Wij niet, integendeel.
Ik heb het over lezersonderzoeken.
De vraag “doen jullie wel eens een lezersonderzoek” krijgen ook wij bij tijd en wijle gesteld. “Wel eens”, antwoord ik dan, “maar niet vaak.” Laatst was het weer eens nodig – vonden ook wij. Omdat we niet houden van gemiezemuis, stelden we onze lezers ook nu weer die enige vraag die er toe doet: wat vindt u van Zuiderlucht? (Om de spanning er in te houden, komen we er volgende maand op terug).
Een tipje van de sluier?
Vooruit dan.
“Een tikje recalcitrant”, klonk het in een van de reacties.
Ik neem dat als een compliment, zeker nu we meer dan ooit worden overspoeld door als kranten en tijdschriften verklede applausmachines. Van te veel meegaandheid wordt de wereld niet beter, laat staan spannender. Vandaar dat ik zo ingenomen ben met een columniste als Daria Bukvic, die zich in deze Zuiderlucht (pagina 15) in niet mis te verstane woorden richt tot de theaterdirecteuren. Niet als een van de beste stuurlui aan wal, maar als de recalcitrante theatermaakster die ze is. Waren er daar maar meer van, denk ik wel eens, wany braaf, op goedkeurend geknik van de subsidiegevers gericht theater is er al genoeg.
Als Zuiderlucht een theater zou zijn, zouden de hoofdpersonen van dit nummer vrijwel allemaal als recalcitrant (Van Dale: ‘onwillig, weerspannig’) kunnen worden omschreven. Voor weerspannigheid is het, gezien de wereld om ons heen, de hoogste tijd. Mijn vader zaliger placht een zin die enige onderstreping behoefde, te laten volgen door een volmondig ‘godverdomme!!’ Dat doe ik hier, als eerbetoon aan mijn vader, dus ook. Godverdomme!
Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. Juliet Gagnon van het literaire platform Watershed (zie pagina 8) laat graag ongehoorde stemmen horen. Schijfster Marga Minco, die net de P.C. Hooftprijs in ontvangst nam, probeert met haar boeken onze blik te scherpen. Ze bezweert ons (zie pagina 12) vooral goed om ons heen te blijven kijken. Hoogste tijd, zou ze erachteraan kunnen zeggen – zonder krachtterm.
Ook Katelijne Kevelaers ging tegen de keer in toen ze ruim twee jaar geleden met haar partner een boekenzaak begon in Hasselt. Wie begint er in tijden van ontlezing en internet nog een boekhandel? Katelijne dus. En met succes. Lees haar relaas op pagina 20.
Een vergelijkbare loutering ondergaat Petra Cardinaal die met haar Pennings Foundation in Eindhoven de galerie 2.0 wil uitvinden. Want het gaat niet goed in deze in tien jaar tijd gehalveerde sector. “Iedereen zegt het, maar wie doet er wat aan?”, vraagt ze zich af. Over het tastbare antwoord op die vraag leest u op pagina 22.
En wat te zeggen, tenslotte, van An Olaerts die op ons verzoek een kijkje ging nemen in het nieuwe AfricaMuseum in Tervueren. Als rechtgeaarde Vlaamse wilde ze wel eens weten hoe België omgaat met zijn koloniaal verleden. “Het knettert in mijn hoofd”, concludeert ze op pagina 27, “dit is toch paternalisme?” De rest mag u zelf lezen, in haar stuk Het koninkrijk geeft niet thuis.
Ik wens u veel leesplezier. Uw weerspannige reacties zien we graag tegemoet.
WIDO SMEETS
hoofdredacteur
w.smeets@zuiderlucht.eu
