Het verschil tussen Nederlandse en Vlaamse liefhebbers van Nederlandstalige muziek? Nederlanders hebben geen smaak, vermoedt DIETER VAN DEN BERGH. En hijzelf dan? Check zijn eigen top-200.
Vorig jaar kwamen Omroep Brabant, L1, Omroep Zeeland en het Vlaamse Radio 1 met het baanbrekende plan om een gezamenlijke Lage Landen-lijst samen te stellen, met de beste 100 Nederlandstalige liedjes uit Nederland én Vlaanderen.
Best een aardige lijst, daar niet van, maar als er iets pijnlijk duidelijk werd was het wel dat Vlamingen en Hollanders in de wereld van het betere Nederlandstalige lied compleet langs elkaar heen leven.
De lijst stond vol klinkende Vlaamse namen als Willem Vermandere, Gorki, Noordkaap, Monza, Ertebrekers, Yevgueni, Het Zesde Metaal, Tourist LeMC, Flip Kowlier, Guido Belcanto, De Mens – artiesten die bij de gemiddelde Hollandse zuiderling nauwelijks een belletje doen rinkelen.
‘Gorki?’, zal Mien de Bresser uit Duizel zeggen, ‘was dat niet die Russische schrijver wiens werk zich kenmerkt door voortdurend politiek activisme, betrokkenheid bij revolutionaire activiteiten en politieke verwevenheid met het communisme?’
‘Monza? Die stad in Lombardije toch, met dat fraaie autodromo?’
Waarom kennen de Belgen onze klassiekers (Boudewijn de Groot, Doe Maar, Hazes) wél, en wij die van hen niet? ‘Jullie Hollanders begrijpen ons niet’, duidde de betreurde Luc De Vos, zanger van Gorki, eind 2013 in een gesprek met deze verslaggever. ‘Geen idee hoe dat komt. Het is hetzelfde bij mijn collega’s van Noordkaap en De Mens. Ze zeggen in Nederland altijd dat ik van die rare teksten schrijf, maar zelf vind ik die helemaal niet raar.’
‘Nederlanders zijn het nuchterste volk ter wereld, zegt men’, vulde Frank Vander linden, frontman van De Mens, een paar jaar later aan. ‘Maar muzikaal is het juist veel pathos: alles moet groots. Daar zijn wij bij De Mens niet goed in. Wij zijn geen Bløf of Borsato.’
De grenzen tussen België en Nederland zijn weer terug, maar op de muziekgrens stonden altijd al metershoge muren. Heel soms kan iemand op miraculeuze wijze ontsnappen richting België om daar misschien nog wel bekender te worden dan in het thuisland, zie Spinvis, Eefje de Visser, Bram Vermeulen, The Scene en Tröckener Kecks.
Andersom lukte het Raymond van het Groenewoud, al werd die totaal verkeerd begrepen. ‘Mensen in de Nederlandse feesttenten kwamen alleen voor Liefde voor Muziek en waren vaak strontbezopen. Het was één groot misverstand. Daarna hebben we besloten dat we alleen nog optreden voor mensen die luisteren naar wat we doen, en ons echt begrijpen.’
Dat zijn doorgaans geen Nederlanders.
Nee, beter dan een Lage Landen-lijst is het om alleen een Brabantse lijst samen te stellen, zoals Omroep Brabant deze maand deed. Met op één – wie had dat nou kunnen denken – Brabant van Guus Meeuwis, en verder een hoog gehalte WC Experience, Band Zonder Banaan en Snollebollekes. Acts die de Vlamingen dan weer niet kennen, en ook helemaal niet wíllen kennen.
Als deze lijst íets haarfijn aantoont, is het wel waarom wij de Belgen niet begrijpen: een gebrek aan goede smaak. Frank Vander linden: ‘We hebben Nederland opgegeven, het is wel goed zo.’
DIETER VAN DEN BERGH
NB: Omdat wij journalisten nu eenmaal de beste smaak hebben hier als toegift een uit verveling en ergernis ontstane Nederlandstalige Top 200.