Welkom als een vlinder in het vroege voorjaar fladderde Ellen De Meutter de kunstwereld binnen. Meteen na haar studie schilderkunst aan de Academie Sint Lucas in Antwerpen vond ze onderdak bij één van de belangrijkste galeries in die stad. Een jaar later exposeerde ze in Los Angeles. Er ontstonden wachtlijsten voor haar werk. In 2010 volgde haar eerste museumsolo in Dhont-Dhaenens in Deurle.
“Het was een succesverhaal,” stelt De Meutter vast alsof ze het over een ander heeft. “Maar het gaf een enorme druk. Ik leefde van tentoonstelling naar tentoonstelling. Ik kreeg het gevoel dat wat ik maakte, alleen maar het topje van de ijsberg was, dat ik dieper moest.”
Bijna een jaar werkt Ellen De Meutter (Merksem, 1981) nu aan de Van Eyck. De rust en de onnadrukkelijke omgang met collega-kunstenaars hebben haar gebracht wat ze ervan verwachtte. Het werk waarmee ze doorbrak, was droomachtig. Abstractie en figuratie wisselden elkaar af. Vaak ging het om personen in enigszins verwarrende omstandigheden. “In het afgelopen jaar is mijn werk schilderachtiger en abstracter geworden. Ook ben ik mijn kleuren autonomer gaan gebruiken,” analyseert De Meutter. “Dat betekent niet dat mijn werk alleen over de schilderkunst gaat. Ik hoop dat mijn schilderijen kunnen reflecteren op het leven zelf. Daarom schilder ik nooit van foto’s maar vanuit de herinnering en de ervaring.”
Dat zou ik wel eens willen zien, maar helaas blijkt De Meutters complete jaarproductie voor een expositie naar Napels te zijn afgevoerd. Dat betekent ook dat ze voor de Open Studios nog hard aan het werk moet – toch weer. Ik moet het doen met de plaatjes op haar computer. Haar recente schilderijen wekken minder de indruk een verhaal te vertellen. Omdat de context waarin haar personages zich bevinden minder belangrijk is geworden, komt de nadruk te liggen op de kracht van kleuren en vormen.
Behalve om te schilderen heeft De Meutter dit jaar gebruikt om veel te lezen: “De psychoanalyse probeert het onderbewuste te begrijpen in woorden. De kracht van de schilderkunst ligt hierin dat ze met haar beeldtaal een meer directe uitdrukking kan geven aan het onderbewuste. De uitdaging is om op deze manier te appelleren aan het onderbewuste van de beschouwer.”
Zoveel lezen, dat lijkt in tegenspraak met de intuïtieve manier waarop De Meutters werk tot stand komt. Ze lacht: “Dat is zo. Maar als ik eenmaal ga schilderen, ben ik alles wat ik gelezen heb gelukkig heel snel vergeten!”