Just follow your dick
Onlangs ging het gerucht dat de Venlose kunstenaar Dick Evers een reïncarnatie is van Yves Klein. Zoals iedereen nu wel weet mag Evers graag naakte vrouwen beschilderen, tot genoegen van velen. Die schilderklus kenden we van Yves Kleins antropometrische experimenten in 1960, vandaar dat gerucht over reïncarnatie. De betere Klein-afdrukken doen denken aan de geknipte papiers gouaches van Henri Matisse.
Half september zou Evers (tevens vormgever, ontwerper en pleitbezorger van feng shui, een oosterse leer die een verband legt tussen je persoonlijk geluk en de plaats van je meubilair) een Yves Klein-achtige performance doen op het Onze-Lieve-Vrouweplein in Maastricht. Maar publiekelijk naakte vrouwen beschilderen mag niet zomaar, dus werd de performance ‘door omstandigheden’ verplaatst naar de beschutte omgeving van galerie Bärwaldt in diezelfde stad. Wat een tegenvaller.
Yves Klein (1928-1962) was een kunstenaar die de grenzen van het metier aardig oprekte. In 1960, het jaar dat Youri Gagarin de eerste mens in de kosmos was, maakte Klein zijn eigen sprong in de ruimte – vanuit een woonhuis in Parijs. Zeker zo bekend werden zijn monochromen, schilderijen uit één kleur. Die waren niet abstract, vond de maker, maar realistisch, hij schilderde immers de ruimte. En dat kon alleen, vond hij, als je je daadwerkelijk in die ruimte begeven had. Vandaar die sprong.
Ook experimenteerde hij met vuurwerk, en vond een gepatenteerde kleur blauw uit (IKB) die hij wereldwijd wilde verspreiden. Bij performances met naakte vrouwen bijvoorbeeld, die daarbij als kwast fungeerden. Maar ook in ander werk overheerste Yves Klein-blauw, zoals in zijn grote reliëfs in het Musikteater in Gelsenkirchen. Blauw is volgens Klein de kleur die de minste associaties in zich draagt. “Blauw doet je aan niets anders denken dan de lucht en de zee”, luidde zijn verklaring. Alleen de zee en de lucht. Me dunkt.
Terug naar de verfperformance met de blote dames in Maastricht – die niet doorging. Tot ons geluk is Dick Evers multimediaal: op YouTube vind je via het trefwoord ‘dicx’ filmpjes van eerdere schilderseances. Daar zien we ook fotograaf Guy van Grinsven voorbijkomen, altijd in de buurt waar vrouwen hun kleren laten vallen. Let bij de YouTube-filmpjes overigens ook op de teksten. Op de achtergrond mompelt iemand dat de dicx-kunst “in het Bonnefantenmuseum, op de biënnale en in New York” thuishoort.
Laat daar geen twijfel over bestaan.
Voor medemensen als deze bedacht Kees van Kooten jaren geleden het begrip geilneef. Niet dat ik hier over geilneverij wil moraliseren, integendeel. De vrouwen schijnen in de rij te staan om te worden beschilderd, en de verfwinkels kunnen vanwege de recessie wel wat extra omzet gebruiken. Ook is het goed dat er nog meer blote vrouwen op internet te zien zijn, en dat de verfafdrukken van de dames in kwestie als kunst worden aangeboden bij galeries. De liefhebbers van het genre zou ik zelfs willen aanmoedigen: “Just follow your dick.”
Maar laat Yves Klein erbuiten.
En die reïncarnatie was er al. Zijn werk.
