“Ik word er onrustig van. De bakken voor de catalogusbladen, de koffiehoek met de leestafel, de opstelling van de werken. Ik moet overal naar kijken en over nadenken. De werken op de bovenverdieping communiceren met elkaar. Ze hebben ieder afzonderlijk een verhaal maar ook met elkaar. Dat ben ik niet gewend.”
Sanne, kunstenares, volgt in deeltijd de docentenopleiding aan de Willem de Kooningacademie in Rotterdam. Ze maakt deel uit van een bezoek van 45 studenten aan Out of Storage in het kader van een zogenaamde buitenschoolse excursie. Ook een beetje buitenlandse, omdat Maastricht in Rotterdamse ogen toch wel ver weg is en de tentoonstelling put uit een Franse collectie.
De studenten zijn er om inspiratie op te doen voor hun afstudeerproject. Zij onderzoeken mogelijkheden in de markt op het gebied van educatie voor het beeldend onderwijs en de culturele sector. Uit dit onderzoek ontwerpen en ontwikkelen zij een product.
Tijdens het bezoek aan de Timmerfabriek zoeken de studenten elkaar op om met elkaar te spreken over de werken. Ze bedenken voor zichzelf welke educatieve mogelijkheden er zijn bij deze collectie. Zeker nadat Birgit Bertram van Out of Storage in haar introductie heeft verteld wat ze met deze tentoonstelling op educatief niveau wil bereiken.
Iedere student kijkt vanuit een eigen fascinatie. Zo bestudeert Annelies (met haar camera) vooral het gebouw: een raampartij, het trappenhuis, de dakconstructie, het achterplein met de ruïne een fabriek. Of is het geen fabriek? Dat fascineert haar, dat er zoveel niet vaststaat op deze plek.
In de ruimte van de voormalige kantoorvilla blijven de meesten wat langer. Het licht valt door de hoge ramen op het doek van de luchtballon. De zonnestralen spelen met de gekleurde banen. De verhouding van de enorme luchtballon tot het vloeroppervlak en de intens witte muren laat je de schoonheid van het gebouw optimaal ervaren. Het werk speelt met de ruimte. “Er staat hier gewoon een raam open”, fluistert een student verbaasd. De geluiden uit de stad spelen het spel mee.
Het duurt even voordat alle studenten op de afgesproken tijd voor de nabespreking op de binnenplaats staan. Alsof ze zich moeten losmaken van de tentoonstelling. We bespreken vooral het verlangen naar achtergrondinformatie en minder de door de curatoren gemaakte keuzes. Waarom die behoefte aan meer informatie? Moet je alles willen weten? Wat maakt dat je je veiliger voelt met achtergrondinformatie en meningen van anderen? Wat doe je met die informatie? Bewaren en in de trein lezen en thuis op een stapel leggen? Dat je dan zeker weet dat je het goed gezien hebt?
Op het eind van het bezoek weet Sanne beter waar haar onrust vandaan komt. “In een museum kan ik me afzetten tegen de gevestigde orde, tegen de manier waarop de kunstwerken zijn weggestopt voor de buitenwereld en het publiek, is er irritatie ten opzichte van degenen die de tentoonstelling hebben samengesteld en de thema’s hebben bepaald. Dan heb ik rust. Want ik bepaal daarbinnen wat ik wil zien en wil denken. In de Timmerfabriek is veel zoals ik het zelf ook zou doen: materiaalkeuze van de koffiehoek, de ruimtes, de manier waarop werken hangen. Ik wil niet weg want ze zijn nieuwe objecten aan het uitpakken. En ik wil weten wat er in die andere kisten zit! Dat maakt me nieuwsgierig maar tegelijkertijd irriteert het me!” Ze lacht uitbundig.