Terwijl Nederland er welgeteld nul heeft, kan Vlaanderen pochen over twee serieuze modemusea: in Hasselt en Antwerpen. In de laatste stad ging het ModeMuseum (MoMu) na een grondige verbouwing en uitbreiding, met 800 vierkante meter, na drie en een half jaar weer open.

Een modetentoonstelling, die moet welhaast vol staan met emotieloze mannequinpoppen en bustes, volgehangen met al dan niet extravagante kleding. Maar wie de expositie E/motion binnenloopt, ziet een mens van vlees en bloed in een vitrine staan. Een doorsnee mens met doorsnee kleding (H&M?) en een doorsnee handtas (Zalando?).

Of is het dan toch een verbluffend echt lijkende robot, de steeds wisselende installatie bedacht door onder meer regisseur Benjamin Abel Meirhaeghe van Opera Ballet Vlaanderen? Het is een onverwacht Abramović-momentje – ook al mag je haar niet aanraken – en een daverende binnenkomst bij het grondig vernieuwde MoMu in Antwerpen.

Een entree die past bij een prikkelend nieuw MoMu, dat ook non-fashionista’s moet kunnen boeien omdat lang niet alles om kleding draait – zie het werk van fotograaf Wolfgang Tillmans rond intieme en kwetsbare delen van het lichaam, zoals de zachte huid achter het oor, of een halsslagader. Al ontbreken, zeker in de permanente tentoonstelling, ook de onvermijdelijke paspoppen niet. Ze dragen werk van bijvoorbeeld de Zes van Antwerpen, onder wie Walter van Beirendonck, Ann Demeulemeester en Dries van Noten – zijn winkel zit hier trouwens om de hoek.

E/motion onderzoekt hoe mode maatschappelijke transities, crisissen en emoties visualiseert, om maar even te benadrukken dat mode echt wel midden in het leven staat. Zoals kledingbedrijf Benetton zich in zijn campagne oorlog en (net als ontwerper Martin Margiela) aids toe-eigende in de even beroemde als gewraakte campagne rond de stervende aidspatiënt, en de bebloede kleren van een soldaat in Bosnië. Even later raakten rampen en ongelukken in zwang in de mode(fotografie), onder meer bij Alexander McQueen.

We zien beelden van een terroristische kaping, en hoe vervolgens camouflage-kleding in raakte. Er doemen beelden op van uitgemergelde modellen (‘heroin chic’) nadat we Bill Clinton zien fulmineren tegen de mode-industrie, die volgens hem de drugscultuur en verslavingen eind jaren negentig veel te sexy, cool en glamoureus afbeeldden. De tijdlijn eindigt bij de invloed van een pandemie, en het mondkapje dat, ook in de mode, het symbool werd van de crisis.

Na een spannend begin volgt aan het einde nog een climax op een groot scherm: een film waarin de Franse kunstenaar Clément Cogitore een eeuwenoud opera-ballet laat dansen door hiphoppers. Heeft het veel met mode van doen? Neuh. Maar adembenemend mooi is het wel.

E/motion. Van van 4/9 t/m 23/1 in ModeMuseum Antwerpen

Emotieloze mannequinpoppen in het ModeMuseum in Antwerpen.