Elke keer als Keith Haring werd gearresteerd omdat hij tekeningen maakte in de New Yorkse metro, wist de politie niet wat ze met hem aan moest. 

Haring gebruikte geen spuitbussen. Had hij zijn tekeningen in de open lucht gemaakt, dan waren ze bij de eerste de beste regenbui weggespoeld. Zijn graffiti vielen niet onder vandalisme; nadat hij was vrijgelaten pakte hij de eerste beste metro terug om weer verder te gaan. 

Graffiti-kunstenaar Keith Haring (1958-1990) maakte zijn metrotekeningen, soms wel veertig op een dag, met wit schoolkrijt op zwarte papiervellen die hij over oude advertenties hing. Hij zag zijn werk als een performance-act waarmee hij de echte wereld binnenbracht in zijn kunst. Over je schouders kijken voor de New Yorkse politie, je sneakers buiten de pisplassen houden en het contact met de voorbijgangers waren onderdeel van een experiment om een zo breed mogelijk publiek te bereiken. 

Haring bedacht symbolen die iedereen kon lezen, zoals een stralende baby, een blaffende hond of een zwanger poppetje zonder borsten, in een wereld van nucleaire dreiging, racisme, drugsmisbruik, homo-emancipatie en aidsbestrijding. Hij was een man van actie, kunst was voor hem communicatie. 

Keith Haring, Figure VII

Met zijn acts stak Haring ook een middelvinger op naar de kunstmarkt. Kijk, zeiden de poppetjes, je kunt dit ook maken zonder dat je een commercieel object bent: het was letterlijk liefdewerk oud papier van een kunstenaar die de podia voor kunst verschoof en zo tot de dag van vandaag een inspiratiebron is voor velen. Zonder Haring geen Banksy – al heeft deze zich wél overgegeven aan de geneugten van de kunsthandel. 

Er waren verschillende kunstwerelden en geen enkele mocht je negeren, was het motto van Haring die al jong doorbrak. Hij had haast. Al muurschilderend hopte hij de wereld over; met hetzelfde gemak werkte hij aan muziek- en theaterspektakel, in musea en met kunstcoryfeeën als Andy Warhol. Hij maakte zo’n 5000 metrotekeningen, en stopte ermee toen hij te populair werd. In 1990 stierf hij aan de gevolgen van aids, hij was pas 31. 

Cultuurhuis Schunck in Heerlen toont momenteel werk uit die vroege periode, met als blikvanger dertien wandstukken van een muurschildering die hij maakte in een New Yorks jeugdcentrum. Veertig jaar na zijn dood is Harings symbolenalfabet nog even universeel als veertig jaar gleden. Zijn in de rondte dansende figuurtjes zijn zonder ras, leeftijd of gender, ze zijn enkel ‘mens’. Ze vechten nog steeds tegen racisme en vooroordelen en voor seksegelijkheid. Ze zijn blij dat ze zich in het nachtleven kunnen verliezen en, net als toen, bang voor een kernoorlog. 

Keith Haring, Grace House Mural. Van 9.3 t/m 25.9 in Schunck, Heerlen. schunck.nl