Voor haar video Freedom is a Habit I am Trying to Learn, drie jaar geleden te zien in het Van Abbe in Eindhoven, sprak Mounira Al Solh een etmaal lang met vier vrouwen uit Syrië en Libanon over hun nieuwe bestaan in Zutphen, Washington, Oslo en Sharjah. Andere vrouwen liet ze hun levensverhaal verwerken in textiel dat werd opgehangen in een tent.
Een van de verhalen die Al Solh optekende ging over Aisha Bint Talha, een mooie vrouw die halsstarrig weigerde een sluier te dragen. Ze zag het als erkenning van de almacht van Allah dat iedereen haar schoonheid onder ogen kreeg. ‘Onder geen enkele voorwaarde’, zei ze tegen haar man, ‘zal ik mezelf sluieren.’
Mounira Al Solh (Beiroet, 1978) studeerde aan de Rietveld Academie; ze woont en werkt in Nederland en Libanon. In haar films, workshops, installaties, tekeningen en schilderijen gaat het vaak over haar kwetsbaarheid, laverend tussen haar Libanese afkomst en haar leven in Europa. Haar internationale doorbraak beleefde ze ruim vijf jaar geleden tijdens Documenta 14 in Kassel. Afgelopen jaar exposeerde ze in Gateshead en Osnabrück, nu is er een solo van haar in galerie Zeno X in Antwerpen. Ze is, kortom, een rijzende ster.
Mounira Al Solh, The Sea, in Love; and the Cockroach Sings (2022). Olie op doek, 162 x 209 cm. foto ZOUT
De schilderijen en gouaches in Zeno X roepen beelden op uit het rijke muzikale leven in haar geboortestad Beiroet. Beroemde zangers en muzikanten uit de Arabische wereld komen voorbij; haar expressieve schilderstijl vertelt over een ambiance die door de burgeroorlog en de elkaar opvolgende crises in Libanon voor een deel verleden tijd is.
Haar schilderijen zijn kleurrijk en gul, soms neigen ze naar het karikaturale; thema’s en motieven roepen herinneringen op aan Georg Grosz, Max Beckmann en andere huzaren van het vooroorlogse Duitse expressionisme. Al Solhs werk is even rijk aan stemmingen en stemmen; beelden van de mid-twintigste eeuwse muziekscene in Beiroet vormen op zich al een aanklacht tegen de deplorabele toestand waarin het huidige Libanon zich bevindt. De stemmen die protest aantekenen, staan woordelijk op haar doeken.
In een hoek van de ruimte, op een schouw, pronkt een vaas met een smartphone erin. Er klinkt muziek, op het schermpje zien we de dansende Al Solh in haar atelier. Als clips stuurde ze ze de wereld in om het isolement van de pandemie te doorbreken. 21ste eeuwse flessenpost uit het atelier, om gehoord en gezien te worden.
Mounira Al Solh, Lovers, Nahawand and Saba. Van 9.1 t/m 28.1 in Zeno X Gallery in Antwerpen. zeno-x.com
