Naast haar Bachelor studie ontwikkelde Elisabeth Langer de Eco-Map, een handige wegwijzer naar de duurzame winkels in Maastricht. Geen makkelijk traject: “Ik begon eraan met twee uitwisselingsstudenten, maar dan weet je eigenlijk al dat je er binnen de korte keren alleen voor staat.”

Het liefst had Elisabeth Langer om half negen ’s morgens afgesproken. Dan begint haar werkdag. Die eindigt om zes uur ’s avonds. “Dan ga ik sporten.” Hardlopen, en sinds kort pole fitness bij een sportschool. “Die op de Bloemenweg.” Ze schat dat ze ongeveer vijftig uur per week zoet is met haar Master studie Arts – Klinisch onderzoeker.

Ook tijdens haar Bachelor verveelde Elisabeth Langer (Sangerhausen, 1992) zich geen enkele minuut, al studeerde ze twintig uren per week minder dan nu. Langer was actief bij Oikos, een internationale studentenorganisatie voor duurzaamheid met een afdeling in Maastricht. Zij werd door een vriendin erbij gehaald en werkte al gauw mee aan de Eco-Map: een plattegrond van Maastricht met daarop duurzame, verantwoorde winkels en organisaties. “We hadden een externe adviseur. Die vond het soms wat traag gaan bij ons. Waarom? Onze leden – haar aanspreekpunten dus – rouleerden. En de meeste studenten hebben het toch al druk.” Maar de Eco-Map kwam er, oplage tweeduizend. Daarnaast werd de Green Guide voor studenten gepubliceerd, een klein boekje met diverse milieuvragen – over afvalscheiding, ruil-winkels en verantwoorde zoekmachines. Handige tips voor de (deels biologische) bakkerij inbegrepen: “After 17.30h students get a 50% discount.”

Langer, zelf van Duitse afkomst maar goed thuis in de Nederlandse taal, had de Eco-Map het liefst tweetalig gehad. “Daar was bij ons veel discussie over.” Het werd Engels. En haar discussiegroep steeds kleiner. “Bij de Eco-Map werkte ik eerst met twee Franse uitwisselingsstudenten, maar dan weet je eigenlijk al dat je er binnen de kortste keren alleen voor staat.” En zo geschiedde.

Terug in de tijd. De Eco-Map bleef namelijk niet onopgemerkt bij de universiteit. Langer werd in 2013 genomineerd voor de Studentenprijs, een onderscheiding van de UM voor studenten die zich voor een goed doel inzetten. “Toen ik de prijs won, dacht ik ‘er zijn nog vele anderen die zo’n prijs verdienen’”. In haar eigen organisatie zijn er weliswaar steeds minder van deze anderen, maar Langer ziet het niet somber in. Integendeel. Zij neemt een “groei” van activiteiten van en voor studenten waar, en ziet dat de bestaande organisaties beter samenwerken. “Dat is deels te danken aan de UM. De universiteit doet de laatste jaren moeite om een band te creëren tussen de studenten, de universiteit en de stad. Ik heb het gevoel dat daar stilaan iets tot bloei komt.”

De Eco-Map was niet het idee van Langer. Het project draaide al toen zij erbij kwam, en er bestaat zelfs een heuse voorganger uit 2007, het Eco-Plan. Maar toen was er nog geen studentenprijs. En ook geen Elisabeth Langer. “Ik was voor de prijs genomineerd met de Eco-Map, maar het hielp evengoed dat ik in het universiteitskoor zing. Jee, wat deed ik toen veel.” Nu ligt haar focus volledig op de Master studie. Ook het prijsgeld is daar naartoe gegaan. Zij glimt. “Ik kan met deze Master mijn droom waar maken.” En zij vindt dat het, “met de nodige centen”, in Maastricht heel goed uit te houden is, en ook nog heel lang.

De Eco-Map is tegenwoordig niet meer verkrijgbaar. Ook niet bij het Green Office, een door studenten gerunde organisatie voor duurzaamheidsvragen onder het dak van de UM. Een medewerkster zoekt nog -vergeefs- in de kantoorkasten naar een exemplaar van de Green Guide. Geeft niet. Of hier, of bij een andere club – de nieuwe generaties Eco-Maps zullen ooit verschijnen.