Ze staat op het punt te verhuizen van Amsterdam naar Berlijn. ‘Dat is altijd mijn droom geweest. Ik ben vooral heel nieuwsgierig naar de stad. Er zitten veel internationale producers, en in Duitsland heb ik de meeste luisteraars.’ Muziek ‘De platenkast van mijn vader, ook muzikant, heeft me wel een beetje gevormd. Als ik een plaat moet noemen dan is het Revolver van The Beatles. Vanwege het artwork, vanwege de lyrics. Het vetste nummer? Dan Drive my Car. Uiteindelijk is...
elektronische muziek super belangrijk geworden voor mij. Die heb ik zelf ontdekt in de Keulse techno scene, in clubs en bij raves. Caroline Polachek is een grote inspiratiebron. Vooral tijdens covid heb ik haar plaat Pang heel veel beluisterd. Ik vind haar een hele spannende artiest, ook door haar vormgeving en lifestyle. Ook zij houdt alles in eigen hand. Haar DNA zit heel diep in alles wat ze maakt. Ze bouwt haar visuals op uit verschillende beeldtalen. Haar teksten en dan vooral haar beeldspraak raken me. Het zit hem in de combinatie melodie en tekst. Het is bijna klassieke songwriting in een verfrissende productie, dat hoor je niet veel meer op de radio. Heel aanstekelijk.’ Boeken ‘Normal People van Sally Rooney ligt hier toevallig voor me. Haar schrijfstijl is zo heerlijk direct. Ze zegt veel in weinig woorden. Misschien kan ik voor mijn generatie spreken als ik zeg dat ik me herken me in haar personages. Bijvoorbeeld: alle mogelijkheden hebben maar niet kunnen kiezen. En daardoor in een soort limbo belanden waardoor je dan maar niks doet. Wat ik ook heel spannend vind is hoe zij relaties van millennials analyseert. Nog maar nauwelijks begonnen met een relatie, staat de achterdeur alweer open om te vertrekken. Heel herkenbaar, ze helpt me na te denken over mezelf. Ook erg mooi: Das Ende der Einsamkeit van Benedict Wells. Dat gaat over drie kinderen die in een internaat terechtkomen als hun ouders verongelukken. Ik ben mijn moeder kwijtgeraakt toen ik 23 was. Ik vind het heel mooi hoe Wells het gevoel van verlies en van rouw in dit boek heeft verwerkt. Ook dat is heel herkenbaar. Het heeft me een beetje geholpen bij de verwerking. Maar het is ook een coming of age boek. Helemaal up my alley. Ik lees graag boeken waar ik een bittersweet gevoel aan overhoud. Dat wil ik ook via mijn muziek overbrengen. Aan de ene kant is die dansbaar en euforisch, maar er zit ook een toon van melancholie in. Dat mijn generatie niet zou lezen vind ik een cliché. We zijn allemaal zo vermoeid geraakt door social media. Nu we ondervinden welke gevolgen die hebben op je mental health, grijpen we vaker terug naar de klassieke media en gaan we meer lezen.’ Film ‘Babel van Alejandro González Iñárritu. Over een Amerikaanse toerist die wordt neergeschoten in een bus in Marokko. Er worden vier verhalen verteld die allemaal met haar dood te maken hebben. Een verhaal speelt zich af in Japan, twee in Marokko en ook nog in Mexico en de VS. Voor de fantastische muziek kreeg Gustavo Santaolalla een Oscar. Heel tof hoe de verschillende verhaallijnen via de muziek samenkomen.’ Architectuur ‘Bauhaus vind ik echt heel tof. En de bouwkunst uit de Jugendstil. Het contrast tussen modern en decoratief. Maar ook hier: minimale kennis, grote bewondering. Keulen is een warme stad met een oude stadskern, maar er is ook heel veel lelijkheid. En dan niet op de goede manier. Berlijn heeft heel veel plekken die objectief gezien lelijk zijn, maar die toch charme hebben.’ Mode ‘Daar moet je natuurlijk over nadenken als je artiest bent. In het dagelijks leven ben ik best wel basic, mooi, maar niet super opvallend. Op het podium vind ik het supertof om een heel opvallende en ingewikkelde outfits aan te hebben. Ik hou heel erg van Charlotte Knowles en Ottolinger, die me inspireren met gebruik van layering en verschillende texturen. Ik werk samen met een goede vriendin, Polina Skaia. Wij doen samen de outfits voor on stage. Ik heb de ideeën, zij doet het design. We verzamelen allerlei stoffen door het jaar heen, soms uit tweedehands winkels. De uitstraling die ik zoek, verandert per plaat.’ Beeldende kunst ‘Ik ga vaak naar het Stedelijk Museum in Amsterdam. Mijn kennis van beeldende kunst is niet groot. Mijn beste vriendin is er gelukkig extreem goed in thuis. Zij vertelt me over de achtergronden en de kunstenaars. Het werk van Anne Imhof staat me nog helder voor de geest. Het is rauw en reflecteert het heden. Straks in Berlijn zal ik wel meer zien, al heb ik het idee dat de Duitsers een beetje blijven hangen in de kunst die net na de oorlog werd gemaakt. Groot onderwerp, toch altijd weer datzelfde thema, ik vind het belangrijk om die tijd in herinnering te houden, maar ik vind de kunst die toen is ontstaan gewoon niet mooi. Ik ben vooral geïnteresseerd in hoe kunstenaars reflecteren op het heden. Misschien is dat wel mijn rode draad; daarom luister ik naar Polachek, lees ik Rooney en hou ik van Imhof.’ Zangeres Luna Morgenstern (Keulen, 1992) heeft een Duitse moeder en een Franse vader. Ze kwam op haar twintigste naar Nederland om te studeren. Ze schrijft en produceert haar eigen popsongs en regisseert haar eigen videoclips. Op 2 maart treedt ze op in de Nieuwe Nor in Heerlen.
Dit artikel is alleen toegankelijk voor Zout-abonnees.
Log in als u al abonnee bent of klik hier als u het wil worden. U krijgt er geen spijt van!
Abonneer nu
