Nooit veel met Lindsay Lohan gehad, maar in de thriller The Canyons speelt ze de pannen van het dak. Kan ook niet anders: ik heb haar zelf gecast. Haar acteerprestatie leverde Lohan een nominatie op voor een Golden Raspberry Award voor slechtste actrice. Onterecht. Tyler Perry ging er met die prijs vandoor. goed, The Canyons is geen hoogstandje. Het is wel een van de eerste professionele films die met behulp van crowdfunding tot stand is gekomen.
De ontmoeting met Lohan zal ik niet snel vergeten. Op een gure, donkere avond in Haarlem bekeek ik haar auditie voor The Canyons op mijn iMac. En die van een stel andere acteurs en actrices wiens naam ik alweer vergeten ben. Lohan was de beste. De rol van Tara in The Canyons was haar op het lijf geschreven. Ik stemde op haar. Een belangrijk stem, want ik was medefinancier van de film. Na het mislukken van het filmproject Bait besloten regisseur Paul Schrader en schrijver Bret Easton Ellis om de financiering voor hun volgende project te regelen via Kickstarter. Ze vroegen $100.000 en kregen $159,015. Waaronder $150 van mij.
In juni 2012 werd ik investeerder. In een film. Omdat ik werk van Easton Ellis verslind. Voor best een redelijk bedrag. Het leverde me een aantal privileges op. Ik werd wekelijks op de hoogte gehouden van de productievoortgang, kreeg per post ansichtkaarten toegestuurd, ontving de filmposter en dvd én werd betrokken bij het selectieproces van de acteurs. Daar leerde ik Lohan kennen. Nou ja, kennen? Ik bekeek haar auditie in het zonovergoten Malibu Beach en was onder de indruk. “Films now are sort of where they were at 100 years ago. They’re being reinvented right in front of our eyes”, meent Schrader.
Hij heeft gelijk.
Crowdfunding is een zegen voor de film- en muziekindustrie. Kleine, onafhankelijke producers die de mogelijkheid krijgen om geld bij elkaar te schrapen voor kleinschalige projecten. Een onmogelijke opgave in de tot voor kort door grote productiemaatschappijen gedomineerde industrie. Dat geldt overigens ook voor kunst. Recente rapporten over het succes van crowdfunding via onder andere Voor De Kunst reppen van een uitholling van de kunstsector. Het tegendeel is waar. Crowdfunding opent juist de deur voor kunst die marginaal is of zich ophoudt op het raakvlak tussen kunst en design en daardoor in eerste instantie buiten de boot valt.
Bij Jeremy Saulnier bijvoorbeeld die met Blue Ruin een van de beste films van dit jaar heeft gemaakt. Ergens tussen Fargo en No Country For Old Men in. Een film waarvan elk shot zo in een lijst boven de bank kan worden gehangen. Zo mooi is Blue Ruin. Saulnier haalde een schamele $35.000 op via Kickstarter. Hij werkte samen met bevriende acteurs en cameramensen, gebruikte locaties van weer andere vrienden. Je moet er niet aan denken dat Blue Ruin nooit zou zijn gemaakt.
Zuiderlingen Films van Michael Kolenbrander werkt op die manier. De Limburgse filmmaker merkte dat de budgetten voor eigenzinnige films verder terugliepen, nam het heft in eigen handen en maakte zich grotendeels los van de Nederlandse filmwereld. Nu regelt hij alles zelf: digitaal of in het echt. Iemand in zijn netwerk kent wel iemand met precies zo’n mooie old timer als Kolenbrander in gedachte had. En anders doet ‘ongeveer’ het gewoon ook.
Het is zoals Schrader zegt: film is weer waar het ooit begon, zonder geld maar met hervonden lef en eigenzinnigheid. Of dat ook voor The Canyons geldt? Eerlijk is eerlijk: de film viel kwalitatief tegen. Al speelde Lohan een puike rol. Doet er niet toe: The Canyons is een te gekke film omdat ik me mede-eigenaar voel. En dat voelt veel beter dan in een modern Pathé-theater de zoveelste blockbuster ondergaan. Het nieuwe Hollywood ligt online.
