Jazzpromotor Jean Haesen is een laatbloeier. Op zijn vijftigste ging hij naar het conservatorium, daarna stapte hij over naar het organiseren van concerten en festivals. “Jean liep altijd al met een adresboekje en een potlood rond.”
Ergens in de jaren negentig dook tussen de studenten van het Maastrichtse conservatorium opeens een vijftiger tussen de studenten op. Jean Haesen. Zangeres Hilde Vanhove herinnert zich nog hoe dat ging. “Als 29-jarige was ik ook niet meer piepjong, maar Jean was ouder dan alle leraren. Onze leeftijd maakte dat we gemotiveerd waren. Samen verbaasden we ons over studenten van achttien, negentien die een kwartier les verknoeiden met smoezen waarom ze de opgegeven opdrachten niet hadden kunnen maken.”
Als pianist had Haesen nog het nodige te leren, zegt Vanhove: “Een halve noot te veel of een tel te weinig, dat kwam wel voor.” Pianoleraar Frank Giebels: “Hij had goede oren en speelde op het niveau van een goede barpianist. Hij moest alleen zijn handjes wat minder laten wapperen. Vooral ook afleren: de tierelantijntjes.” Haesen zelf beaamt dat hij op het gebied van noten lezen en samenspel een flinke achterstand had. “Ik dacht dat ik gestopt was met werken, maar ik heb nooit harder gewerkt dan in dat eerste jaar aan het conservatorium.”
Jean Haesen (Maastricht, 1940) groeide op in een ondernemersfamilie die handelde in farmaceutische producten. Pleegzuster Bloedwijn was een van de grote namen in het assortiment, maar de kaskraker was een geneesmiddel tegen maagzweren. De jonge Jean speelde piano, thuis en in bandjes, jazz en rock-‘n-roll. Zijn werk ervan maken leek hem best aantrekkelijk, maar uiteindelijk trok een carrière in de farmacie harder. Hij ging met producten als Sperti en Advil op pad. Toen het bedrijf in 1989 in de kosten moest snijden, saneerde Haesen zichzelf weg. Het stelde hem financieel in staat een tweede leven te kunnen beginnen.
Het conservatorium, onderdeel van dat tweede leven, maakte hij niet af. Toen Haesen zich naar zijn eigen gevoel genoeg had bekwaamd in het spelen, componeren en arrangeren, stopte hij met de opleiding. Inmiddels was hij actief als organisator, concerten van zichzelf en anderen, onder meer in ‘t Knijpke in Maastricht. Pianoleraar Giebels: “Nu is netwerken heel gewoon, maar Jean liep toen al altijd met een adresboekje en een potlood rond.”
Toen bij het Maastrichtse festival Jeker Jazz een andere organisatie aantrad, kwam Jean Haesen in beeld. Hij wilde vooral het artistieke gehalte van het festival opkrikken. Zijn eerste daad: een concert van de Belgische saxofonist/fluitist Steve Houben.
Haesens netwerk zorgde voor steeds betere budgetten waarmee in de loop der jaren grote namen naar Maastricht werden gehaald: Brad Mehldau, Maria Jão, Bobby McFerrin en vele anderen. Om Tijdens Tefaf meer cachet te geven verhuisde het Theater aan het Vrijthof-evenement naar het voorjaar: de naam werd Jazz Maastricht Masters. De concerten rond Jeker Jazz gingen als vanouds weer naar het najaar.
Haesens manier van organiseren verraadt de stiel van de zakenman. Het leidde wel eens tot wenkbrauwfronsen in jazzkringen. Was hij niet een beetje erg druk met het behagen van sponsoren? Zangeres Charlotte Haesen, dochter van Jean en zijn Frans-Burundese vrouw: “Mijn vader is gek op muziek, maar het is voor hem ook een manier om mensen van alle soorten niveau bij elkaar te brengen. Hij zal ook niet nalaten om bij zulke gelegenheden een heel groot bedrijf in contact te brengen met een freelancer. Het gaat hem ook om de stad Maastricht, waar hij op een bijna onnozele manier verliefd op is.”
Maar niet zonder kritische blik. Jean Haesen vindt Maastricht nog altijd een stad met een traditionele mentaliteit. Juist een muziekgenre als jazz vraagt, meent hij, om een open geest en een blik op de toekomst. Om in het najaar nog een stap extra te maken, ging Jazz Maastricht vorig jaar een samenwerking aan met The Hague Jazz voor een grootschalig evenement in het Mecc. Dat pakte niet goed uit. Jeker Jazz voelde zich overvallen, verraden en gekleineerd. Tussen de twee organisaties zit het nog steeds niet goed. Artiesten die al te nauw verbonden zijn met Jazz Maastricht komen er bij Jeker Jazz niet in.
Op de eerste editie van Mecc Jazz, met onder anderen Wayne Shorter, Joe Jackson en Angie Stone, kwamen 7000 bezoekers af. Maar The Hague Jazz bleek een financieel onbetrouwbare partner en ging bankroet, een tweede Mecc Jazz is er nooit gekomen. Jazz Maastricht leeft nog, maar is alle reserves kwijt.
Vandaar dat de organisatie een paar stappen terug heeft gedaan. Educatieprojecten zijn gestopt, de programmering van concerten is bescheidener, en Jazz Maastricht Masters duurt dit jaar een in plaats van twee dagen. Maar Jean Haesen zit alweer vol nieuwe plannen. Wordt dus vervolgd.
Jazz Maastricht Masters, met onder meer de Amerikaanse zangeres Dianne Reeves en de Italiaanse pianist Enrico Pieranunzi. Op vrijdag 23 maart om 19.30 uur in Theater aan het Vrijthof Maastricht.
